donderdag 30 mei 2013

Moet er nog melk zijn?

Na alweer een groen ritje zijn we – met kurkdroge kledij, maar helemaal uitgewaaid – beland op de Beekhoeve, een biologisch melkveebedrijf.

Onze eerste ochtend stonden we om zeven uur – min of meer wakker – klaar om de koeien als het ware 'een duwtje op de poep' – de Belgische 'poep' welteverstaan – te geven. Boer Koos stond in de melkput terwijl wij de koetjes de juiste richting aanwezen. Met onze slaperige kopjes rolden we bijna door de mest van het lachen, toen een van beide alweer moest wijken voor een 'straaltje' urine dat een van de koeien rijkelijk liet vloeien. 


De melk die op dat moment richting tank stroomde, vonden we even later terug op de boerderijverse ontbijttafel. Melk is hier duidelijk hét sleutelwoord. Daarmee kan je alle codes kraken. Terecht fier liet Monique, vrouw des huizes, ons de verschillende vormen van melk uitproberen. Als kalvertjes stonden wij te springen om een hapje van haar roomkaas, yoghurt, karnemelk, kaas en nog zoveel meer te proeven. 


Koeien worden hier op een natuurlijke manier gevoed en verzorgd. Antibiotica wordt resoluut geweigerd, of als het dier dan toch geen andere uitweg heeft, wordt het niet als biologisch beschouwd zolang de antibiotica in het lijf zit. Vers gras is de hoofdmoot van het voedsel van de beestjes. Door de aanhoudende regenval en het koude weer konden ze hun weide echter niet op want dan zouden ze het hoofdbestanddeel van hun dagelijkse voeding vertrappelen. Gelukkig lopen de koeien wel rond in een open, zonverlichte stal waar ze dagelijks versgemaaid gras op het menu hebben staan. 


Maar de Beekhoeve is meer dan een boerderij. Het is een deel van de gemeenschap. Ze doen hun best om de mensen rondom de hoeve actief te betrekken in het werk en het leven op het land. Vrijwilligers krijgen de kans om hier de eerste kneepjes van het vak te leren. Wie dat wil, kan zijn eigen koe adopteren. Dan krijg je meermaals per jaar de kans om je eigen beestje extra aandacht te geven en je helpt daardoor de boerderij om aan hun biologische concept vast te houden. Je kan zelfs een koe op pensioen sturen. De 'pensioenkoeien' die jarenlang voor verse melk zorgden, krijgen de kans om op hun oude dag enkel nog te genieten van het grazen in de wei en zij hoeven het slachtmes helemaal niet te vrezen. 


Een vroegere koeienstal werd ingericht tot een gezellige feestzaal/vergaderruimte waar nog een heleboel nostalgische boerderijspulletjes in terug te vinden zijn. En toevallig vond er tijdens ons verblijf een gezellige, kleinschalige 'boerenbruiloft' plaats. 


Kees en Mireille trouwden op een dag waarop de zon soms hevig straalde, maar waarop de hagel ook wel eens ongenadig neerkletste. 's Middags stapte het bruidspaar, hun dichte vrienden en familie én wij een stiltewandeling te midden van de groene pracht en praal richting een klein schuurtje waar een originele, knusse viering werd gehouden. Klompen inclusief. Mooi detail: een zestal weken voor het trouwfeest had het koppel radijsjes geplant op het erf. Net voor de wandeling werden deze geoogst en uitgedeeld als teken van leven en verbintenis, net zoals de rauwe melk waarvan we allemaal even mochten nippen.



Na dit alles liepen wij op een drafje terug om alle gasten te laten genieten van biologische taartjes, bionaatjes, en vooral de 'beruchte' stamppot van Monique.

De klompen, het knusse zaaltje, de radijsjes, kaaskaaskaas en melk, die typische enthousiaste Nederlandse tongval: de Beekhoeve toonde ons het leven op de boerderij en alle randanimatie zoals het echt nog is. Puur. Rauw. 

 

Do we need more milk?


After a new green ride on our bikes – we arrived totally blown away by the wind – in the 'Beekhoeve', an organic dairy farm.

The first morning we got up at seven o'clock, ready to give the cows a 'push on their asses' – 'poep' in Dutch. Farmer Koos was waiting for the animals in the 'milk hole' while we were showing them the right direction. With our sleepy heads we were almost rolling through the compost, when one of us again had to jump away for a peeing cow.


The milk that was flowing towards the milk tank, we found a minute later on the farm fresh breakfast table. Milk is clearly the key word here. Monique, the lady of the house, let us proudly taste her different forms of milk. As two happy calves we took a piece of her cream cheese, yoghurt, kefir, cheese and so much more.

Cows are fed and taken care of in a natural way here. They don't give their animals any antibiotics. If a cow is sick on an organic farm and they do give them medicins, it is not considered organic as long as the antibiotics are in the body.
Fresh grass is the main part of the food the cows get. Unfortunately due to the long rainfall and the cold weather, they could not enter the pasture because if they did, they would trample. Luckily they do walk around in an open, 'sunny' cowshed where they are daily fed fresh mown grass.

But the Beekhoeve is more than a farm. It is a part of society. They try their best to involve people actively in the work and life on the farm. Volunteers get the chance to learn the first skills of the job. Who wants, can adopt a cow. Then you can give your animal some extra attention. In this way you help the farm to maintain their biological concept. You can even send a cow on retirement. 
These 'retired' cows which have given fresh milk for years, get the chance to pass their last years, enjoying the grazing in the meadow and they don't have to fear the butcher's knife.

A former cow shed is transformed into a cozy party area / meeting room where there are to find a lot of nostalgic farmer stuff. And by coincidence there was a little, intimate 'farmer wedding' during our stay.


Kees and Mireille got married on a day the sun was shining strongly from time to time, but where the hail dropped unmercifull down from the sky.
In the afternoon the wedding couple, their closest friends and family members and us took a silent walk in the middle of the green beauty towards a little shed where they had an original, intimate celebration. Clogs inclusive.


After all this we 'ran' back to the hall to give the guests some biological cakes, bionaatjes, and Monique's famous stew.


The clogs, the cosy place, the cows, cheese cheese cheese, that typical Dutch language: the 'Beekhoeve' showed us the farm life and all of it's animation as it really is. Pure. Raw

dinsdag 28 mei 2013

Van biologische radijsjes tot ... (1)

Er was eens een bos biologische radijsjes. Die ging mee op fietstocht met de ecotrippers. Nou, na 225 kilometer begonnen de blaadjes hun schoonheid te verliezen. Dat konden we toch niet laten gebeuren? Dus in Culemborg besloten we ze van hun lijden te verlossen en gaven we stadsboerin Boudien het bundeltje radijzen. En daar werd onze ecologische ruiltocht geboren ...

 En met ons potje ambachtelijke rabarber-aardbeienjam in de hand trokken we verder door Nederland ...







    --------------------------->

 

From organic radishes to ... (1)


Once upon a time there was a bundle of radishes. She went with the ecotrippers on a bicycle trip. After 225 kilometres her leaves began to lose their beauty. The ecotrippers could not let that happen, could they? So they decided to release the radishes of their suffering and they gave them to city farmer Boudien. The ecological 'exchange tour' was born ...

And with a jar of handmade rhubarb strawberry jam in the hands, the ecotrippers went on through the Netherlands ...


zondag 26 mei 2013

Caetshage, meer dan een boerderij ...

Culemborg? Nog nooit van gehoord... dan zullen wij daar eens vlug verandering in brengen. Na een fietstochtje van 75 km door duinen, bossen, velden en op het einde vooral een eindeloze dijk - al hebben we daardoor wel eventjes een tussenstop in Leerdam kunnen maken: tamelijk uitgestorven op een pinkstermaandag - kwamen we in het historische centrum van Culemborg terecht. Een onverwacht pareltje.


Na een kleine rondvraag werden we tot op de biologische stadsboerderij geloodst. In het veld zagen we nog net de arm van Boudien enthousiast zwaaien, waardoor we zeker wisten dat we op de juiste plaats gearriveerd waren.

Todd en Boudien zijn de boer en boerin van Caetshage. We wisten niet goed waar eerst te kijken en wat eerst te vragen. De stadsboerderij houdt heel wat meer in dan enkel het land bewerken en de schaapjes hoeden. Zo wordt op dinsdag rond half negen een heel gezellige 'boel' in gang getrokken. Een horde vrijwilligers, een vakantiekracht en zorgboerin Hilde maken dan hun opwachting.

Een zorgboerderij krijg je wanneer je mensen met een beperking de kans geeft om hen te laten meedraaien op de boerderij. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen kwaliteiten. De zorgboerin houdt een oogje in het zeil en houdt tegelijkertijd het hoevewinkeltje open waar naast biologische groentjes en fruit ook geheime en minder geheime: - kijk maar naar onze receptenpagina  - receptjes van haar hand terug te vinden zijn. Als je niet goed weet wat je juist kan doen met bepaalde groente, dan kan zij je alvast heel wat inspiratie bezorgen.



Daarnaast vind je op het domein ook een kleurrijke pipowagen met tuintje terug waar een soort van kinderopvang plaatsvindt. Kinderen in aanraking brengen met de vruchten van de natuur in't stad ... waar anders kan je dan beter zijn dan op een biologische stadsboerderij?

Ook het schooltje uit de ecowijk in Culemborg komt hier wekelijks meehelpen op de akker en ook in het winkeltje. De boerderij draait als het ware op volle toeren! En de gezellige drukte wordt door alle bezoekers, klanten en vrijwilligers gesmaakt. Dat Boudien en Todd daarnaast nog de tijd vinden om ervoor te zorgen dat ongeveer 150 gezinnen wekelijks een vers groentepakket kunnen oppikken bij hen, kan je haast niet geloven.




De boerderij is in principe de overkoepelende bezigheid van alle activiteiten die plaatsvinden op Caetshage. Wij zelf hebben natuurlijk ook een dagje meegezwoegd. Eerst hebben we het - oerhollandse - schoffelen onder de knie gekregen - overtollige, te oude raapstelen werden door ons vakkundig mét een schoffel uit de 'kas' ( = serre) verwijderd - waarna we de vrijgekomen stukken al snel opnieuw bedekten met vruchtbare compostaarde. Even later - ingepakt in regenbroek en - jas - zaten we op onze knietjes onkruid zorgvuldig van tussen de knoflook te plukken. Een werkje waar Boudien al dagen naar en op uitkeek. De shetlander met een van de drie dochters van Todd en Boudien er bovenop, scheurde meermaals voorbij. 

Het is duidelijk dat deze familie een prachtig concept op poten heeft gezet. "Wij willen er graag voor iedereen zijn. We wonen uiteraard vlak naast een ecowijk, waar heel wat van onze 'klanten' te vinden zijn, maar daarnaast komen er ook gewoon heel veel mensen uit de stad zelf langs om te genieten van de versheid die je bij ons kan proeven. Dat onze boerderij ook zoveel verschillende sociale activiteiten huisvest, zorgt voor een grote betrokkenheid onder de mensen." 



Caetshage, more than a farm ...


Culemborg? Never heard of it... then we will change that in a minute. After a bicycle tour of 75 kilometres across dunes, forests, fields and at the end an endless dike - although we did make a short stop in Leerdam which was nice but kind of deserted at Pentecost - we arrived in the historical centre of Culemborg. An unexpected pearl.



After a little bit of searching we found our way to the organic city farm. In the fields we saw the arm of Boudien enthusiastically waving at us, which ensured us that we had reached our destination.

Todd and Boudien are the farmers of Caetshage. We didn't know where to look first and what to ask first when we arrived. The city farm is a lot more than just working the land and take care of the sheeps. On Tuesday at about half nine a very lively bunch of people arrive at the farm. A group of volunteers, holiday workers and care farmer Hilde come in then, ready for a new day at Caetshage.



A care farm is a place where you give people with a disability the chance to participate in the farm life. Everybody has his or her capacities. The care farmer keeps an eye on her group of people. Together with some of them she sells organic fruits and vegetables in the little farm shop. But Hilde also makes some secret and less secret recepies such as pumpkin jam, a kind of beetroot chutney,... If you don't know what to do with some kind of vegetable, she can give you inspiration.



Also on the domain there is a colorfull living wagon with a garden where a childcare is located. To put children in touch with the fruits of nature in the city... where better to be than on an biological city farm?

Also the children of the school in the eco district of Culemborg come here every week to help Todd and Boudien. Caetshage is a very lively place! All the visitors, clients and volunteers seem to like the cozy busy life on the farm. It is almost a miracle that Boudien and Todd find the time to provide about 150 families of their weekly fresh vegetable packet, next to all this.



We ourselves, helped on the farm for a day. We started with weeding - 'schoffelen' as it is called in the Netherlands. After we had removed the excessive 'raapstelen', we fed the dirt with fertile compost. A bit later - with our sexy rainsuits on - we were weeding on our knees in the fields. Yes, weeding we're getting good at it. The shetlander with one of Todd and Boudien's three daughters on his back, passed us by several times.

It is clear that this family built up a beautiful concept. "We want to be there for everyone. We live next to an eco district, where a lot of our customers live, but next to that we also have a lot of people from the city coming over to enjoy the freshness of our food. The fact that our farm organizes a lot of social activities, increases the involvement of the people."















dinsdag 21 mei 2013

Van zeemlappen tot kindertuinen

Het zwaaicomité in Zele stond lustig te zwieren aan het Tuimelaarskapelleke toen wij onze fiets – een beetje wiebelig – opsprongen om door Nederland, Duitsland en uiteindelijk Denemarken te trappen. Overvolle fietszakken, een banaan op de rug en een zeemlappen broek tussen de benen: wij waren helemaal ingespannen.


Met de wind in de rug en de neus in de lucht volgden we de verschillende knooppunten. Van 80 naar 33, van 56 naar 60. Elk knooppunt bracht ons weer een stapje dichter richting ons eerste doel: Chaam bereiken. Zonder dat we één blik op een kaart moesten richten, zijn we uiteindelijk op onze bestemming beland. En dan begon de zoektocht naar een kampeerplekje, hoewel 'zoektocht'. Al bij het tweede huis waar we langs gingen kregen we een mooi stukje gazon aangeboden. Frans en Riet wonen vlakbij de Belgisch – Nederlandse grens. Na een verkwikkend kopje thee mét een koekje erbij, kropen we al heel snel de tent in om aan een lang (koukleumend) nachtje te beginnen. Gelukkig warmde de tent 's ochtends heel vroeg op door de eerste zonnestralen waardoor we nog even langer bleven 'soezen'.


Hordes wielertoeristen vonden hun weg in Chaam en al snel voelden wij aan onze beentjes dat we er opnieuw helemaal klaar voor waren. Hup naar Moergestel!

Een fikse fietstocht en enkele bananen later, arriveerden we in het kleine dorpje Moergestel dat elk jaar opnieuw tien dagen lang wordt omgevormd naar 'Moergestel fietsdorp'. Paul van Est was de man die ons al 'bakfietsend' tegemoet kwam gereden. Als bezige, vrijwillige en vooral duurzame bij is hij zowat in heel Tilburg vertegenwoordigd.


Hij vertelde ons een heleboel over het concept van de verschillende fietsroutes in Moergestel. Zo vonden wij de knapzakroute het leukste initiatief. Dan krijg je als fietser een typisch knapzakje mee waarin verschillende bonnetjes terug te vinden zijn waarmee je dan terecht kan op de plaatselijke boerderijen: bij de ene krijg je een kopje verse karnemelk, de andere laat je genieten van zijn heerlijke aardbeien en ga zo maar door. Ook wij kregen een leuk knapzakje mee om onze tocht zo een beetje op te vrolijken!

Daarna nam Paul ons mee naar Tilburg waar hij onder andere een fervent aanhanger is van de stadslandbouw. Hij heeft zo in zijn wijk Jeruzalem samen met andere vrijwilligers de kindertuin 'Het beloofde land' opgericht. Enkele keren per week krijgen kinderen de kans om samen met hem of anderen mee te werken in de moestuin. De groentjes en het fruit mogen ook gewoon heerlijk geplukt worden door de wijkbewoners.


Even later trapten wij – met onze moegefietste lijven – achter hem aan door het centrum van Tilburg waar hij ook als vrijwilliger de stadstuin 'De Tuin' mee onderhoudt en aanlegt. In houten bakken werd er lustig getuinierd. Onder andere enkele scholen vonden het een leuk initiatief en zijn zelf van plan om ook op die manier hun eigen tuintje in te richten, om zo het stadsgevoel een beetje groener te maken.


Na die twee dagen kunnen we met trots zeggen dat er al meer dan 150 kilometer op de teller – in ons hoofd, maar vooral voelbaar in onze benen – staat. Als dat maar goed afloopt!


 From gel pads to children's gardens


The  farewell committee in Zele was waving enthusiastically when we jumped on our bikes - a little bit wobbly because of the luggage- to start our trip through The Netherlands, Germany to our final destination Denmark. Overstuffed bike bags, a banana in our cycling jerseys and a very nice pair of cycling shorts: we were totally ready  for it.



With the wind at our backs and our noses in the air we followed the different cycle nodes - If you have never heard of this before, check this website 'http://www.fietsroute.org/Cycle-Networks.php'. From 80 till 33, from 56 till 60. Every 'node' brought us a little bit closer to our first goal: reaching Chaam. Without one look at the map, we finally reached our destination. And then the search for a camping spot began, although 'search'. Already at the second house we went to, we got offered a nice piece of lawn. Frans and Riet live just across the Belgian border. After a delicious cup of tea with a cookie of course, we went to our tent to start our long (and a little bit cold) night. Luckily the tent warmed up very soon in the morning with the first sunrays which made us 'snoozing' just for a little while.



Large groups of cyclists had already found their way to Chaam and very soon we had the feeling our legs were up to it again. Off to Moergestel!

After a serious bike trip and a couple of bananas, we arrived in the little village which is reformed every year during a period of ten days into 'Moergestel fietsdorp (bike village)'. Paul van Est was the man who was waiting for us there. As busy, volunteering and especially sustainable bee, he is represented in some what the whole of Tilburg.

He told us about the concept of the different bike tours which were organised during 'Moergestel fietsdorp'. Personally we were a big fan of  'the knapsack tour'. Every cyclist gets a typical knapsack with different coupons to spend in local farms: in one of the farms you can taste a cup of fresh buttermilk, the other one gives you some strawberries and so on. We also got a knapsack to use on our way!

Afterwards Paul took us to Tilburg where he really likes to promote urban agriculture. In the district Jeruzalem he created a biological children garden together with some other enthusiastic volunteers. Several times in a week the children get the chance to work together in the kitchen garden. The vegetables and fruit can be picked by the local residents.


A little later we were pedaling - with our tired bodies - behind him through the centre of Tilburg where he also works as a volunteer in the city garden 'De Tuin'. They garden in wooden boxes here. Among others some schools found this a very nice initiative and  they have plans to start their own garden there also, to make the city feel a little greener.

After two days we can proudly say that we have already cycled more than 150 kilometres - and yes, we feel it in our legs, but don't worry we won't give up! - See you soon!

donderdag 16 mei 2013

LETSen, wa is da nu eigenlijk? ‘Betaal’ eens met Zeelse kloddekes!


Je hoort het stilaan links en rechts eens vallen. In de krant is er in de streekkatern al eens een artikeltje over geschreven. Maar je hoort het nog steeds in Keulen donderen? Geen nood: wij geven jullie EHBL: ‘eerste hulp bij LETSgevallen’.

Eerst eventjes de deskundige hulp van Wikipedia inschakelen: LETS is afkomstig van het Engelse ‘Local Exchange Trading System’. Het is dus een soort van lokale ruilhandel. Uiteraard is dit een beetje eenvoudig omschreven, maar de basis is hiermee alvast gelegd.

In Zele is er sinds kort ook een Letsgroep opgericht. Margot Van Miegroet heeft het concept hier uit de grond gestampt. “Ik ben al jaren lid van de Lokerse Letsgroep. Door LETS ben ik helemaal geïntegreerd in Lokeren, terwijl ik eigenlijk in Zele woon.” Tijdens een infomeeting van Voedselteams - ook een knap staaltje van ecologisch samen werken - in Zele keek Margot eens rond haar en ze ontdekte dat er groot letspotentieel te vinden was in Zele. Na een artikeltje in de krant contacteerde de gemeente haar met de vraag of zij de trekker wilde zijn van een Zeelse Letsgroep. “Ze noemen mij ook wel eens ‘de lachende pitbull’. Als ik iets echt wil dan laat ik het niet meer los.” En zo geschiedde: LETS Zele is uit de startblokken geschoten! 

De Zeelse Kloddekes zijn een digitaal alternatief voor onze euro’s. De bedoeling is dat elk lid van LETS een gevarieerd vraag en aanbod opstelt. Dit kan gaan van het aanbieden van je (biologische) groenteoverschotten of je grimekunsten tot de vraag naar hulp in de tuin of zelfs gitaarlessen. Je kan het eigenlijk zo gek niet bedenken. “Vorig jaar is er in Lokeren een heel trouwfeest geletst," vertelt Margot. “Daardoor merk je dat je heel ver kan gaan in je vraag en aanbod.”

Het kan ook een enorme boost voor je buurt betekenen: zo kan een werkloze terug geactiveerd worden door zijn diensten aan te bieden in ruil voor Kloddekes en mensen met een enorm druk leven die kunnen dan weer genieten van de diensten van anderen en hun ‘overconsumptie’ goed maken door het gerief dat ze niet gebruiken aan een voordelige ‘prijs’ op Elas – het digitale ruilplatform – te plaatsen.

Waarom zou je niet letsen, vragen wij ons dan af. Dus om de daad bij het woord te voegen: we hebben zomaar eventjes enkele geweldige fietskaarten kunnen letsen. Nu enkel nog onze 'kaartleestechnieken' bijschaven ... 

Wordt vervolgd!




LETS? What is it? Pay with 'Zeelse Kloddekes' 

You hear it now and then. They already wrote an article about it. But you still have no clue where I am talking about? No worries: we will give you 'first aid in LETStroubles'. 

First we use the professional assistance of Wikipedia: LETS comes from 'Local Exchange Trading System'. And that is the base. 

In Zele they recently established a 'Letsgroup'. Margot Van Miegroet introduced the concept in Zele. "I am already a member of the Letsgroup of Lokeren. By LETS I have got the opportunity to integrate in Lokeren, but off course ... I am living in Zele." During an information moment about 'Foodteams' - buying food in community - I looked around and noticed that there was a lot of potential in Zele. So there it all started and then Lets Zele got off the ground. 

The 'Zeelse Kloddekes' are an alternative for our euros. Every member of LETS gives a variated supply and demand. For example: you offer the surplus of your (biological) vegetables our you ask for guitare lessons. "Last year in Lokeren some people arranged a marriage with LETS! Some people cooked, other people made music ...". There are so many opportunities with LETS. 

It also gives a boost to your neighbourhood: an unemployed person can be reactivated by offer his services for Kloddekes in return, while people with a busy life can enjoy the help of the services and compensate their overconsumption by putting it on 'ELAS', the digital exchange platform. 

Why wouldn't you do it? So that's why we just decided to take part in LETS and we already have what we needed: some amazing cyclingmaps. Now we only have to practice our map reading ... aiaiaiai. 

To be continued!  





maandag 13 mei 2013

Een dagje ‘volkstuinen’ in het Zeelse

Tuinieren met een grote T, de T van Transitie

Met kruiwagen en riek wandelde ik enkele zaterdags geleden door de straten van Zele. Aangemoedigd door verschillende uitkijkposten - niets is zo ontspannend én opvallend als een kruiwagenwandeling – ging ik een werkdagje tegemoet. Benieuwd als ik was naar wat de Zeelse volkstuintjes in petto hebben.




Dat het al meteen menens was, zag ik van zodra ik de ingang van de volkstuintjes betrad: met man, vrouw en kruiwagen werd er naarstig om en weer gereden met houtsnippers. De paadjes werden verder afgebakend en opgevuld en het middenplein kreeg stilaan vorm – ik sloot me snel aan in het rijtje van kruiwageniers. Wilgenbomen ondergingen dan weer een fikse kapbeurt.



Dat er niets verloren mag gaan van natuurlijk materiaal werd meteen duidelijk toen Wouter Holbrecht en Steven Withofs, de bezielers van de Zeelse volkstuintjes,  met de wilgentakken een muurtje zouden ‘weven’. Dit muurtje moet zowaar de toekomstige bijenkasten beschermen van het tuinierende volkje en tegelijkertijd plaatst het de richtingaanwijzers van de bijen naar boven waardoor ze in hun vliegroute geen ijverige tuinier irriteren – een wisselwerking tussen mens en dier. Wat wil je nog meer? Rondom het veld en vlakbij de bijenkasten zullen bloemenweiden de diertjes voorzien van het nodige nectar en zullen ze het terrein nog kleurrijker maken. Ook de stam van een oude spar wordt als het ware gerecycleerd: ondertussen ligt er bij de ingang van de volkstuintjes een splinternieuw fietsrek.



Verschillende redenen om een volkstuintje te starten, borrelen op tijdens een snelle rondvraag – ik wou de tuiniers uiteraard niet te lang van hun werk afhouden. De ene woont op een appartementje, de andere kreeg het cadeau van zijn vriendin en vooral dat sociaal en leerrijk contact met de ‘tuinierburen’ bleek een doorslaggevende factor te zijn. De ene is al wat fanatieker in het hele transitiegebeuren dan de andere.




Maar wat is dat nu eigenlijk ‘transitie’ en wat wordt er juist bedoelt met ‘volkstuintjes’? Ik zou hier een heel filosofische en ingewikkelde beschrijving kunnen geven, maar dat druist dan alweer helemaal in tegen de achterliggende doelstelling: het volk zelf de kans geven om verandering te brengen. Een lokale gemeenschap, in dit geval Zele, bereidt zich voor op een toekomst met minder of zelfs zonder olie. Daarbij wordt de klimaatproblematiek – of beter: klimaatuitdaging, het woord dat Rob Hopkins, ‘de transitieman’, gebruikt – niet uit de weg gegaan, integendeel, het wordt zelfs met beide pollekes vastgegrepen.



In de volkstuintjes staat centraal dat je, je eigen voedsel kweekt zonder gebruik van giftige stoffen – je weet wel, de pesticiden en kunstmestkorrels die op deze wereld nog iets te vlijtig in het rond gestrooid worden. Niet iedereen heeft uiteraard even groene vingers en daarom is het dan weer een handigheid dat je naaste buur je die ene goeie tip kan geven. Of dat je gewoon lekker samen in de tuin werkt met vrienden om je heen.

Je voelt wel dat er in Zele een veranderingswind hangt. Hoe je het ook draait of keert: elke kleine overwinning is een stap in de goeie richting. Een stap naar het sparen van onze planeet. Wouter gelooft in de kracht van het volk. “Als we de milieu-uitdaging willen aanpakken, zullen we het zelf moeten doen. De volkstuintjes combineren volgens mij perfect de doelstellingen van transitie: je zorgt voor je eigen, gezonde voedsel, je gebruikt geen of weinig energie, je onthaast jezelf en ook het amusement en sociaal contact zijn twee niet te onderschatten pijlers.” Dat er gevierd moet worden bij elke kleine ‘overwinning’ is daarenboven een stokpaardje van de kerngroep van Transitie in Zele.

En zo’n dagje mee ‘volkstuinen’ heeft zijn effect niet gemist. Ondertussen staat mijn eigen stukje tuin te springen om bewerkt te worden. Laat die groene kriebel maar los!



A day of work in the allotment gardens in Zele 

With a wheelbarrow and a pitchfork, I was walking through the streets of Zele some Saturdays ago. Encouraged by many observation posts - nothing is so relaxing and striking as a wheelbarrow walk - I was going to work for a day. Curious about the allotment gardens in Zele. 

And it was serious! When I was approaching the entrance I saw that men, women and wheelbarrows were walking around to spread some woodchips. The paths were defined and filled, and the middle area was formed - I joined the ranks of the 'wheelbarrow drivers'. Some willow trees were shortened. 


 

The idea that natural material may not be lost, was immediately clear when Wouter Holbrecht and Steven Withofs, the driving forces behind the allotment gardens in Zele, were weaving a wall of willow branches. This wall will protect the beehives from the gardeners and they will make sure that te bees fly high up, so they won't irritate any hardworking gardener. Around the field and close to the beehives, some flower meadows will provide the bees with enough nectar and they will make the field more and more colorful. They also recycled the trunk of an old fir: now they have a beautiful bicycle rack at the entrance. 



The gardeners I met have got different reasons to start their own allotment garden: the one lives in an appartment, the other received it as a present from his girlfriend, but most of them find the social and instructive contact with neighbours the most important factor - the one being more fanatic than the other in the Transition movement. 


 

But what is transition and what do we mean by allotment gardens? I can give you a philosophical and difficult description, but then it goes against the underlying objective: to give a chance to the people to bring changes. A local community, such as Zele, is preparing for a future with less or even without oil. Do not avoid the climate problem - or better: the climate challenge, the word that Rob Hopkins, thé transition man is using - but grab the opportunity to change it. 

The central aspect of the allotment gardens is that you are growing your own food without any use of toxic substances. Not everyone is blessed with 'green fingers' so having a neighbour who can give you some advice really comes in handy - in case he has not already finished cultivating. You can also make it more fun if you invite your friends to help you.


You can feel that Zele is gradually changing. No matter how you look at it: every small victory, is a step in the right direction. it's a step closer to save our planet. Wouter believes in the power of the allotment gardens: "If we want to tackle the environment challenge, then we must do it ourselves. The allotment initiative perfectly combines the objectives of transition: you grow your own healthy food, you use as little energy as possible and at the same time you recharge yourself. Without any doubt are amusement and social contact also two of the most important aspects." Celebrate every step in the right direction is the message! 

And working a day in the allotment gardens of Zele has yielded: meanwhile I am the proud owner of my own little garden. So I would say to everyone: get your hands dirty ... 

donderdag 9 mei 2013

Ecotripping part 3: wat, wanneer en naar waar!

Liefste vrienden van de Ecotrippers,

Zoals jullie normaal wel weten zijn wij nu volop onze derde trip aan het plannen. Na heel wat georganiseer, krakende brainstormsessies en babbels met 'ervaringsdeskundigen' zijn we er helemaal uit: zaterdag 18 mei vertrekken we vanuit Gent met 'onze fietskes' richting Nederland, Duitsland en Denemarken. 

Dit keer gaan we dus richting de noordelijke kanten van Europa. Wat hebben zij zoal in petto voor ons? Wij zijn daar alvast even benieuwd naar als jullie! Hopelijk blijven jullie ons nog steeds op de voet volgen. Wij zullen opnieuw ons best doen om regelmatig onze blog en de sociale media aan te vullen met onze ecologische verhalen.Om al een tipje van de sluier op te lichten: we gaan onder andere een 'ecologische ruiltocht' aangaan onderweg. We beginnen met biologische radijsjes en zullen hopelijk heel leuke ecologische zaken in ruil krijgen ... wordt vervolgd!


Groene groentjes, 

De Ecotrippers alias Evelien en Tine


Thanks Profile Oostende and Thompson for our bikes! 



Dear Friends of the Ecotrippers, 

As you may know: we are now planning our third trip. After a lot of organizing, brainstorming and talking with 'people with experience', we know what to do: Saturday 18 may we leave from Gent with our bikes for The Netherlands, Germany and Denmark.

This time we will explore the northern parts of Europe. Curious what ecological insights they have to offer us? We are as curious as you are! Hopefully you keep on following us. As always we'll try our very best to update our blog and the social media on a regular base. One of our goals is to 'swop biological radishes' on our way for other ecological things... to be continued.

Green regards,
The Ecotrippers better known as Evelien and Tine

maandag 6 mei 2013

Een bombardement aan zaadbommetjes

Op zondagmiddag lijkt de Boerse Poort in Gent wel overstroomd te worden door volkstuineigenaars, wandelaars, fietsers en dan heb je nog de onvervalste zaadbommenmakers. Wij wilden nu wel eens met eigen ogen zien wat een zaadbom is, hoe je ze maakt en vooral: wat kan je er zoal mee doen.



De mouwen werden al snel opgestroopt en de ingrediënten vonden hun weg naar onze bakjes. Twee porties aarde, één portie klei, een mengeling van zaad en een beetje water – meer heb je niet nodig om je eens helemaal uit te leven. En dan kon het gekneed beginnen. Met zwarte pollekes werd er lustig gewerkt aan de vorming van de mooiste bommen. Dat die niet allemaal rond moesten zijn, werd gretig opgepikt. De creatieve breinen begonnen in actie te schieten.




Maar wat is nu eigenlijk het doel van zo een zaadbommetje? Guerilla Gardening Gent wil daarmee eigenlijk de hele stad ‘bombarderen’. Op een ludieke manier worden deze bommen in het rond gegooid op braakliggende stukken grond, midden in de stad: overal waar een streepje groen geen kwaad zou kunnen – en een streepje geel, rood, paars, ... GGG wil op die manier aantonen dat het niet zo moeilijk is om je in de stad toch een beetje tussen de natuur te voelen en vooral dat het niet eens zo moeilijk hoeft te zijn: je kan het helemaal zelf doen én je nog amuseren ook. 






Wij als ecotrippers zijn hier helemaal opgesprongen. Hoe meer we het groen letterlijk kunnen verspreiden, hoe meer wij ons geslaagd voelen in onze missie. Dus zo gingen wij in Leffinge en Zele al even op pad om bommetjes te droppen. We voelden ons bijna gangsters omdat omstaanders wel heel raar opkeken toen we zo een bolletje dropten - en in subtiliteiten zijn wij we geen helden. Ook in onze tuinen vonden we nog enkele kale plekken terug waar de bloemetjes heel mooi zullen ontkiemen.
Dus één raad: wil je op een leuke manier de natuur rondom jou doen heropleven, maak er dan een heus zaadbommenfeest van.








A bombardment of seed bombs 

On sunday afternoon, the 'Boerse Poort' in Ghent is overcrowded by people who have allotments, hikers, bikers and then you also have the real 'seed bomb creators'. We wanted to see with our own eyes what is 'a seed bomb'? How do you make them en what can you do with them?

We rolled our sleeves up and the ingredients found their way into our buckets. Two portions of dirt, one portion of clay, a mixture of seeds and a little bit of water - you don't need more to let off some steam. And then the kneading can start. With black hands we shaped the most beautiful bombs. Not every bomb has to be round! Some creative minds made wonderful creatures. 

But what is a seed bomb? Guerilla Gardening Ghent want to bomb the city with those little balls. They throw the bombs around on fallow ground, in the middle of the city: everywhere where there is a little bit of green - or yellow, red, purple ... - would do no harm. GGG want to show us that it isn't really difficult to feel closer to nature even if you live in a city. And you can do it on your own and amuse yourself with it. 


We are big fans of this initiative. The more we can litterally spread our green vision, the more we feel succesfull in our mission. So we went to Leffinge and Zele to drop some bombs. We felt a bit like terrorists, because a lot of people who saw us dropping a seed bomb looked at us like we were really weird. We also found some bare spots in our gardens where flowers will sprout. One good piece of advice: if you want to revive nature around you, organize a big seed bomb party ... success guaranteed.