woensdag 26 december 2012

De Wassende Maan: van paksoi tot daikonscheuten


Met kleine oogjes, maar een kop vol goesting namen we voorbije donderdag de bus richting Astene-Deinze. Op weg naar een dagje ‘meedraaien’ bij de Wassende Maan. Biodynamische groentjes spruiten daar als kolen uit de grond en wij wilden dat daar wel eens met eigen ogen een blik op werpen.

Na de bustrip – het scheelde niet veel of Evelien bleef achter op de bus. Toen ze net het afstaptrapje naderde gingen de deuren op enkele centimeters voor haar neus dicht. Gelukkig kon een door merg en been gaande gil op Tine, de buschauffeur van gedachte doen veranderen wilden we de kortste weg richting de Wassende Maan opdraaien. Ons oriëntatievermogen liet ons echter een beetje in de steek. Toen Tine daarenboven een knieval maakte, kon de pret niet op in de vroege ochtendregen. Na enige omzwervingen vonden we uiteindelijk de juiste wegen – en waren we een hele dag vastgekluisterd aan onze natte botjes. Ja, ook in Gent en omstreken voelen we ons op en top ecotrippers …



Al meteen werden we erin gesmeten: met paksoi en rodekoolscheuten in de hand vulden we groentepakketten alsof we nooit iets anders gedaan hadden. De daikonscheuten, knolselders, aardperen en witte kolen passeerden onze ooghoeken en we zagen dat het goed was. Met gebundelde krachten werden algauw meer dan 1000 dozen en pakketten gevuld. ‘Van in het zand tot in de mand’ - of: van in de grond tot in de mond - is hier duidelijk het  motto. De versheid droop er dan ook vanaf. 



Het systeem van de biologische groente- en fruitpakketten werd als allereerste geïntroduceerd door de Wassende Maan. Sinds 1995 bedienden ze Gent en omstreken met aardeverse groentjes. Ondertussen zijn er al verdelers van biologische fruit-en groentepakketten te vinden in het hele land. Deze initiatiefnemers slagen erin om seizoenen terug op te waarderen. Het blijft echter aartsmoeilijk om ook een gevarieerd fruitpakket samen te stellen met enkel lokale lekkernijen. Op dit moment blijken de peer en de appel de enige, echte Belgische fruitsoorten te zijn.


Na een half dagje meegedraaid te hebben tussen de pakketten, werden we op een modderploeterende rondleiding getrakteerd. Met verse botjes trotseerden we akker, veld en serres om enkele van de groentjes van naderbij te bekijken. Ook worden er enkele varkens ‘biologisch opgevoed’. Een testertje van de boeren die op de velden van de coöperatieve werken. 


Evelien en haar nieuwe vriend
Het insectenhotel van de Wassende Maan



Daarna werden we met het nodige belgerinkel naar de keuken gelokt. Waar de kokkin van dienst een mooi staaltje van haar vegetarische kunsten tentoonstelde met behulp van de overschot van de groentjes. Wat je kan doen met knolselders, pompoentjes, rodekoolscheuten en ander lekkers krijg je heel snel te zien op onze receptenpagina. En wij kunnen het beamen: onze smaakpapillen werden alweer verwend met een gevarieerde koninginnenmaaltijd. Het leuke van heel het systeem is dat alle werknemers kunnen meegenieten van het gezonde middagmaal. Gezellig aanschuiven en kletsen aan een grote tafel is zoveel leuker wanneer je ook weet wat er juist op je bord terecht komt. 


Kookles met Christa

Het gekke was dat wij ons daar na een half dagje meedraaien alweer helemaal thuis voelden. Het blijkt een grote gezellige bende te zijn daar bij de Wassende Maan. Voor we opnieuw op zoek gingen naar het juiste bushokje, mochten we enkele van de overgebleven groentjes meenemen om onze eigenste kookpotten onveilig te maken. Wij zagen het dan weer als een ideaal ruilmiddel voor onze driedaagse in Gent. 


Tine en haar veroveringen, al gehoord van een daikonwortel?


Onze andere avonturen - bij de Torekes, Cargovélo - in onze studentenstad krijgen jullie hier heel binnenkort te lezen. 

Proost! 

zondag 23 december 2012

Drie maanden van hot naar her en verder, een terugblik


We zijn nu drie maanden voltijds ecotrippers. Met een rugzak vol kampeerprutsen, de hoogstnodige kledingattributen en onze journalistieke benodigdheden, vertrokken we 27 september op ecotripping. We hadden geen idee waar we zouden terechtkomen, maar één ding wisten we zeker: een ton nieuwe ervaringen zouden opgeslagen worden in elke vierkante millimeter van onze rugzakken.


Met Frankrijk, Spanje en Portugal als pionierslanden voor onze trip, hebben we een serieuze brok aan schrijfsels, leesvoer en eettips voortgebracht. Als twee losgeslagen kuikens zijn we van project naar project getrokken en hebben we onze vleugels gespreid om elk streepje eco met ons mee te nemen.

Als dummies liftten we doorheen Frankrijk, Spanje en Portugal. Als volleerde strontscheppers versierden we onze ultieme lift naar België. Als ‘bomenkammers’ zorgden we voor liters biologische olijfolie. Als houtstapelaars maakten we de hoogste – en scheefste - torens. Als bomenplanters zorgden we voor ongekende hoogtes. Als ‘in opleiding zijnde’ koks bereikten we culinaire hoogstandjes. Als ware plukkers rolden de appels, olijven, physalissen, sinaasappels, mandarijntjes en anders lekkers door onze handen. Als als als...

Physalissen plukken
Olijvenbomen kammen

We hebben op onze blog geprobeerd om een gezonde – en iets minder gezonde - selectie te maken van de avonturen en ecologische tips waarmee we bijna letterlijk rond de oren geslagen werden – met de nodige zin voor verbeelding dan toch. Het maakte ons soms een beetje het slachtoffer van onze eigen nieuws- en leergierigheid. Soms wisten we onszelf geen raad met de torenhoge stapels aan ecologische tips en weetjes – van luxebeestjes gesproken. We hebben gemerkt dat het onwaarschijnlijk moeilijk is om elke woord waar die drie letters aan verbonden zijn bij de kraag te grijpen maar we blijven proberen.

Receptjes sprokkelen
Soms lijkt het voor jullie misschien dat ecologisch leven enkel draait om organisch tuinieren en composteren. Maar dat zijn slechts twee van de hoogtepunten uit het leven van de ecologiemens – het is nu niet omdat wij opgeleide strontscheppers zijn, dat iedereen reikhalzend uitkijkt naar dat certificaat. Wat wij echt willen aantonen, is dat met enkele kleine veranderingen en enkele leuke tips je leventje een iets grotere eco-uitstraling kan krijgen. Weet vooral zelf waar jouw prioriteiten liggen en welke tips je wil en kan omzetten in je eigen omgeving. Maak met andere woorden je eigen ‘eco-kantje’ zichtbaar en vertel ons gerust aan welke tip je het meeste had of wat je ontbreekt.


De strontscheppers groeten u

dinsdag 18 december 2012

Eco en Tripper

Aangezien jullie de voorbije maanden al - tot vervelens toe? - met onze smoeltjes geconfronteerd werden, vonden we het fijn om eens andere beestjes op jullie los te laten. Bij deze, zie je hier de twee biggetjes, Eco en Tripper, die zich ondertussen lustig aan het installeren zijn ten stalle Evelien.


Broederliefde ... - geen échte broers, maar het is de gedachte die telt 

Voetballers in wording 

dinsdag 11 december 2012

De terugweg

We hebben ondertussen onze route omgedraaid en zijn aan onze terugtocht begonnen.
Maar wat hebben we de voorbije dagen uitgespookt...

We zijn van Portugal naar Frankrijk gelift
  • Zes Portugese - en geen andere taal sprekende - werkmannen wisten niet want hen overkwam toen we hen aanklampten om ons vanop een eenzaam kruispunt uit de nood te helpen. Ze propten ons en onze zakken in hun camionnetje en uit dankbaarheid haalden we ons beste Spaans-Portugees boven om een gezellig babbeltje te slaan.
  • Langs de autostrade deelden we een moment van pure natuurvreugde, toen we als echte vogelspotters ooievaars bewonderden.


  • Met slechts een handvol auto's per uur, bleek de Portugese autostrade een doodse bedoening te zijn - geen paradijs voor ecolifters! Enfin, dat dachten we...
  • In het eerste tankstation 'besprongen' we een man en wisten we een lift te versieren van Portugal tot in Bordeaux - van een meevallertje gesproken!
  • In een Formule 1- hotel vonden we een slaapplekje om dan de volgende dag met dezelfde Portugese man tot in Poitiers te rollen.
  • Dat liften in Frankrijk vlotjes loopt, konden we nog maar eens aan de lijve ondervinden. Met: een papa onderweg naar zijn fuivende zoon, een op zondag werkende ingenieur, een kerkgangster met haar twee kindjes, een hele voetbalploeg en een trotse kunstenaar die ons onderweg zijn galerij vol houtconstructies liet zien, zijn we op enkele uurtjes tijd in het - ons bekende - dorpje Orsennes beland. Vandaar haalden we onze stapschoenen boven en begonnen we aan onze (terug)tocht naar Le Moulin d'Orsennes


Le Moulin, part deux

  • We zijn met kampvuur begonnen en geëindigd - Evelien haar vurig verlangen werd nog maar eens geblust.

  • Met vrouw en macht en een beetje mannelijke hulp, gaven we een bundel bomen hun plekje op het reusachtige terrein. Patricia vertrouwde ons zelfs het maken van DE boomcirkel toe. We bedekten hun jonge stammetjes met stro, hout, zand en liefde om de vrieskou te doorstaan.
 



  • Natuurlijk mengden we ons ook opnieuw onder de kookploeg om lekkere vegetarische receptjes voor jullie te sprokkelen.- Hou de receptenpagina maar in het oog de komende dagen.

  • We maakten de moestuin winterklaar door het met stro te bedekken- en hebben ondertussen een beetje in het stro gerold.
  • Op een mooie avond waagden we ons aan de Love Meditation - een echte aanrader en neen, geen vuile gedachten krijgen.



  • We sloten ons verblijf af met een avond vol muzikaal talent bij JJ's - the place to be in France.





A continuer...

donderdag 6 december 2012

Laatste restjes Portugal

Ondertussen hebben we Portugal alweer stilletjes achter ons gelaten. Met een gelukje en een flinke dosis lef, hebben we op één dag Portugal ingeruild voor Frankrijk. Van onze liftfratsen krijg je later meer te lezen - en te zien. 

Onze blog was de laatste dagen niet altijd up-to-date. Mede door onze omwentelingen, maar ook en vooral omdat Tines computer een dipje heeft. Dus vergeef ons onze computerstilte.


De laatste dagen bij de Tippings waren echter allesbehalve inspiratieloos: met avocado's op een stokje, druivelaars die hun wilde manen verloren en een huis opgebouwd uit aarden zakjes.


De druivelaars ten huize Pam en Mark hebben we letterlijk een takje kleiner gemaakt. Met behulp van de immer fitte vorige eigenaar van het domein, Manuel, een Portugese man in zijn late zeventiger jaren, leerden we de technieken van het druivelaarsnoeien. Aan het einde van de dag konden we niet anders dan onze spieren een momentje van rust gunnen na 270 druivelaars. Manuel daarentegen bleek fluitend weg te fietsen. Van een Portugese bink gesproken...


Daarnaast zijn we ook terechtgekomen bij een charismatisch Engels koppel dat de voorbije vijf jaar gewerkt heeft aan hun eigen soort van earthship. Met zakjes bestaande uit leem en aarde hebben ze een ronde thuis gecreëerd. Leuk om zo een ecohuis vanbinnen en vanbuiten te bewonderen, maar we hopen dat we de komende maanden nog een kans krijgen om het bouwproces zelf in beeld te brengen. De afwerking van hun huis was nog niet helemaal in orde, maar de tuin gaf alleszins voldoende vruchten af. Vers geplukte druivenwijn drink je niet elke dag. De vijgenlikeur was echter iets te straf voor onze keeltjes - 60 graden begot. Slik. 




De citroenen vlogen ons daar trouwens om de oren in Portugal. Benieuwd wat je daar allemaal mee aan kan vangen? Binnenkort geven we jullie een todolijstje. 

maandag 3 december 2012

Fotocompilatie van ons en onze persoonlijke droogtoilet








Het droogtoilet


Een harmonieuze pot
Met liefde op gezeten
en volle bak gesch****.
Houtsnippers vliegen in het rond
en helpen met het composteren van de str***.

Ieder bouwt zijn eigen kot,
als was het maar als kunstgenot.

Uitwerpselen vinden wel hun baan,
maar de rioolput laten ze uiterst links staan.

Wil je liters water besparen?
Dan zou ik snel wat info vergaren ... hier op onze blog bijvoorbeeld! 

Bovenal, stinken kan je overal. 

woensdag 28 november 2012

Eco-Tippings

Terwijl Mark naarstig blijft doortimmeren en -zagen aan zijn zonnepaneelconstructie, kan Pam haar enthousiasme niet verbergen wanneer ze een onverwachte bloemkool ziet ontspruiten tussen de overvloedige witte kolen die de vorige eigenaar achterliet. De eerste bloemkool werd meteen gevierd en versneden in een smakelijk rijstpannetje in combi met de versgeplukte boontjes.



We vertelden nog niets over het rotsachtige landschap hier. Op het domein van de Tippings maken een giga-ei en oude heks deel uit van het uitzicht. Het lijkt alsof er gebeitel en geklop aan te pas kwam maar enkel moeder natuur stak een handje toe. Gisteren verkenden we trouwens samen met Pam het dorpje Monsanto dat de eretitel 'Aldeia mais portuguesa' - meest Portugese dorp-  kreeg. Waar huizen deel uitmaken van rotsen en rotsen deel uitmaken van huizen -  van bouwacrobaten gesproken.






Ondertussen zijn we ons aan het verdiepen in de jongleertechnieken. Met zelfgemaakte balletjes probeert Pam ons haar circustechnieken bij te brengen. Met oude stofjes - daar zijn we weer met ons recyclageplan - rijst, naald en draad, maak je je eigen gepersonaliseerde balletjes - maak ze wel stevig genoeg, door Eveliens ijverige oefenen moest er al een balletje aan geloven, oeps!





Gisteren werd het kampvuur nog eens aangestoken. Met kastanjes op een stokje gingen we de 'vollemaannacht' in. Een ijzig nachtje trouwens. Vanmorgen werden de eerste vriestemperaturen opgemeten - brrrrr, een echt tentweertje dus. Al helpen onze warmwaterzakken wel om de eerste koudescheuten weg te werken.



Gek eigenlijk hoe snel je bepaalde 'normaalste-zaken-van-de-wereld' plots heel wat meer leert appreciëren hier. Midden in de natuur, zonder elektriciteit, geniet je 100% meer van een warme douche wanneer de generator draaiende is. Lang leve de windmolens en zonnepanelen, ja toch?

maandag 26 november 2012

Thanksgiving in Portugal

We hebben net onze laatste ochtend olijfplukken achter de rug. Samen met onze gastvrouw slaagden we er al tetterend in om nog een drietal bomen leeg te roven alvorens onze oogst naar de molen te brengen. Binnen drie weken is de olijfolie klaar.




Hier in deze streek is het de normaalste zaak van de wereld om je eigen olijfolie te hebben. Maar olie is niet het enige wat je uit deze zwarte vruchtjes kan halen. Uiteraard kan je er ook een lekker aperitiefhapje van maken - wat wel enige vaardigheid vereist want olijven rechtstreeks van de boom zijn echt niet te vreten, geloof ons. Je kan het ook gebruiken als basis voor cosmetica en een Ierse dame wist ons zondag op het Thanksgivingfeest van priester Alan te vertellen dat je er zelfs biodiesel van kan maken - het proberen waard, niet?



Thanksgivingfeest? Ja, Thanksgivingfeest bij Priester Alan, hoofd van de baptistische kerk hier. Een gezapige Amerikaanse man met cowboyhoed die hier in de buurt aan liefdadigheidswerk doet. Op een groot terrein vol olijf- en quintsbomen - één of andere vrucht die je moet koken waarna het de smaak en textuur van appel krijgt. Heerlijk in taarten en andere desserts en dat slaan wij niet af natuurlijk - heeft hij samen met zijn vrouw een soort opvangcentrum voor kinderen met een moeilijke thuissituatie. Daarnaast leidt hij een kerkdienst op zondag . Eén van zijn liefdadigheidsbezigheden is Portugees leren aan de inwijkelingen waar Pam er één van is – nochtans geen baptistische volgeling

Rowan, Pam en Marks zoon met zijn bord vol lekkers

Zondag had hij iedereen uitgenodigd voor een echt Thanksgivingfeest met een overvloed aan kalkoen en mashed potatoes gevolgd door pumpkin pie en nog veel ander lekkers. Hoeveelheden naar Amerikaanse normen – we hadden geen honger meer. Het was een gezellige bende van Portugese lokalen en Engelse inwijkelingen. Leuk om eens mee te maken. Hoogtepunt was de zangstonde van priester Alan en zijn spontaan meezingend Portugees mannenkoor dat uit volle borst ‘ Oh happy day’ meekweelde – het klonk echt goed, we waren onder de indruk.





We hadden ons de avond ervoor voorbereid op de dag door samen met Pam en Mark ons Portugees te oefenen en ik moet zeggen, we beginnen er al iets van te snappen. Het is eigenlijk gewoon een mix van Frans, Spaans met hier en daar een Arabisch-Russisch klinkende klank – niet zo moeilijk dus. We gebruikten de 'gekende' methode van Michel Thomas die ons belooft om in acht uur Portugees te leren. We hebben slechts een klein uurtje deelgenomen aan de lessen maar we zijn toch al iets wijzer geworden – Verdadeiro!

zaterdag 24 november 2012

Bij de Tippings

Met een kaarsvlam als enige lichtbron proberen we ons Portugees avontuur neer te pennen – eco all the way. Het lijkt wel of we telkens bij mensen neerstrijken die stiekem proberen weg te kruipen uit ‘onze maatschappij’ om op hun manier een vrijer leven uit te bouwen richting meer natuur en minder vastgeroeste regeltjes.



Pam en Mark kwamen eerder bij toeval in Portugal terecht. Het Engelse koppel besloot vorig jaar samen met hun zoon de Workaway-toer op te gaan. Gedaan met hun job, op zoek naar nieuwe uitdagingen. Net zoals ons gingen ze werken bij mensen in ruil voor kost en inwoon. Ze gingen olijven plukken in Italië, op huizen passen in Spanje,…

Uiteindelijk belandden ze in Centraal-Portugal waar ze een stuk land kochten. Bij ons zijn ze onbetaalbaar de stukken grond van om en bij de drie hectare. Hier lijkt alles nog mogelijk. Ze vonden zo’n stuk land en besloten onmiddellijk om het domein te kopen. Zonder elektriciteit maar met een tuin vol rijkdommen hebben ze na drie maanden al hopen werk verzet. 

De omgeving is wat je kan noemen een soort niemandsland, onbewerkte savanneachtige landschappen zoefden voorbij toen we naar hier kwamen – Tine ondervond het aan de lijve achteraan al hobbelend in de Landrover, niet echt ecologisch, maar op dit ongegonnen terrein is zo’n wagen nog enigszins te verantwoorden. Na enige verwarring – Pam stuurde ons dat ze ons om 14u zou oppikken in ’t stad maar dook pas een klein uurtje later op - bleek dat Portugal een uurtje later leeft dan ons. Wij vielen helemaal uit de lucht.



In onze groene legertent – met heerlijke matras en een stapels dekens moeten we bekennen - is het kampeergevoel weer helemaal opgeflakkerd. Voor anderen lijkt het misschien primitief maar ontwaken met de frisse geur van olijfbomen en andere groenigheden is een rijkdom. Ons gastgezin heeft ons voorzien van een comfortabele hangmat om in te luieren en een privé-droogtoilet achter onze tent – en neen, het stinkt niet. Het gebeuren brengt ons dichter bij elkaar, we hebben nog nooit zoveel gedeeld als nu.


Waren we enkele maanden later aangespoeld, hadden we wellicht in een tipi geslapen. Pam en Mark willen hier een kleinschalige tipicamping neerplanten, geïnspireerd door een Workaway-ervaring. Dat is waar het volgens ons en onze hosts om draait : het uitwisselen van ervaringen en ideeën en het beste in elkaar naar boven halen.

De voorbije dagen hielpen we bij het leeghalen van enkele van de 270 olijfbomen – je kan ons bijna ervaren olijfplukkers noemen, we hebben zelfs een heus (o)lijflied. Samen met Pam en Rowan regen we de zwarte mediterraanse oliebommetjes van hun takken. Ondertussen ligt er een halve ton klaar om naar de molen te gaan.


Mark ontfermde zich over de installatie van hun zonnepanelen. Binnenkort is het gedaan met het zich behelpen met generatoren en batterijen en kunnen ze zich voorzien van schone energie. Vijf tot de nok gevulde waterputten zorgen voor de nodige watervoorziening voor het drietal . Ondertussen heeft de handige Harry van het gezin het al voor elkaar gekregen dat er warm water uit de douchekop stroomt – fioew,  ontsnapt aan de koude douche…

Até logo!

donderdag 22 november 2012

Ecotrippers en route

Jullie vragen zich waarschijnlijk af waar wij ecotrippers de laatste dagen hebben uitgehangen. Wel, we zijn enkele dagen en route geweest naar Portugal. Na een blitsbezoek aan Valencia belandden we in de Spaanse metropool Madrid van waaruit we richting Salamanca gingen om dan uiteindelijk te belanden waar we nu zijn: bij Pam en Mark in Pedrogao De Sao Pedro.

Hoedadde?

Eigenlijk gingen we in Valencia meewerken aan een earthship maar het Spaanse mañanagevoel speelde ons parten. Na een hele resem enthousiaste mails van onze contactpersoon bij Earthship Spain bleek het boeltje toch niet door te gaan. Nu ja, ons enthousiasme om mee te werken aan een earthship is allesbehalve gedaald. We gaan er alles aan doen om jullie de komende maanden de nodige ecologische bouwtips te geven en om toch nog aan zo’n earthship mee te werken. Alvast bedankt voor jullie geduld.

En de stad van de appelsienen, Valencia, heeft nog altijd een warm plekje in Tines hart na het Erasmusavontuur, het was zeker geen verloren tijd.

Aangezien we dus enkele dagen op onszelf aangewezen waren, op de weg naar ons nieuwe gastgezin, was het onze beurt om het ecologisch leven en koken zelf te ervaren. Alleen…
In onze hostels deden onze ogen pijn bij het zien van één vuilbak die zowel etensresten als plastic en papier als een slokop binnenwerkten. Met kippen in de tuin en een recycleermentaliteit zouden deze hostels bergen afval kunnen besparen. Plastic borden, bekers en bestek werden aan de lopende band (mis)gebruikt. Als welwillende wereldverbeteraars gingen wij op zoek naar de bioshop in ’t stad en zorgden we voor een ecologisch slaatje.




Na Valencia trokken we met 'Blablacar' naar Madrid. Blablacar is een slimme naam voor een carpoolsysteem. En meteen ook weet je waar het over gaat: een auto delen heeft meer dan enkel een eco- en geldvoordeel, met 'blabla' wordt meteen de juiste toon gezet. Een vijfkoppige autorit zorgde voor de nodige sfeer. Het systeem blijkt nogal populair in Spanje. Het liften daarentegen was geen overweldigend succes. Hoewel dat wellicht grotendeels lag aan de voor lifters ontoegankelijke uitwegen uit Madrid.




Nu ja, gelukkig vonden we een goedkope bus richting Salamanca, van waaruit we de volgende dag een bus naar de grens van Spanje en Portugal namen. En hij stopte letterlijk op twintig meter van de grens, dus waren het onze eigen voeten die ons Portugal binnendroegen. Daar begonnen we dan weer met een nieuwe portie liftmoed. Met drie hulpvaardige chauffeurs bereikten we Castelo Branco. Aangezien ons Portugees nog een flinke oefenbeurt nodig heeft, leerden de twee Portugese zakenmannen ons de eerste woordjes. Ondanks onze stop aan een verlaten tankstation - Portugese snelwegen zijn niet te vergelijken met de Belgische drukte, slechts om de vijf minuten zagen we een auto passeren - arriveerden we vlotjes op onze bestemming.

Bom dia!