zaterdag 27 juli 2013

Det Økologiske Inspirationshus

Het einde van ons ruilsprookje mogen jullie dan wel kennen maar ons verhaal is nog niet uit - en zal dat waarschijnlijk ook nog lange niet zijn ... Onze laatste dagjes Denemarken brachten we door bij een sympathiek gezinnetje dat we in Costa Rica leerden kennen - Merci Mikkel, Marie, Alma en Otto! We verbleven in hun appartement in Kopenhagen en dompelden ons verder onder in de Deense cultuur.



Drie dagen dwaalden we rond en genoten ten volle van al het moois dat de hoofdstad te bieden heeft. Naast de kleine sirene - die echt wel klein was en moeilijk te vinden tussen de horde toeristen - zagen we het paleis, de haven, het centrum, straatartiesten, twee bollen ijs voor vijf euro... en natuurlijk niet te missen 'Christiania'.





Deze 'vrijstad' ontstond in 1970 toen een groep hippies een leegstaande legerkazerne kraakten en zichzelf onafhankelijk verklaarde. Camera's zijn jammer genoeg niet toegelaten waardoor we jullie enkel een foto van de omringende graffitimuren kunnen tonen maar wie ooit in Kopenhagen is, moet er naartoe. Dit stadsgedeelte ademt vrijheid en creativiteit uit. Er wonen is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar een bezoekje wel. Jong en oud, toeristen allerhande, maar ook gewoon inwoners van Kopenhagen. Iedereen komt hier langs voor een bezoekje aan de jazz-club, de meubelmaker, de restaurantjes, de kledingstandjes en ja, ook voor de softdrugs die hier openlijk verkocht wordt. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Christiania is een deel van Kopenhagen. We zouden zelfs durven zeggen dat de Kopenhagers trots zijn op deze wijk.




Als er één ding is dat we gevoeld hebben tijdens ons korte verblijf in de stad waar één vijfde van de Deense bevolking woont, dan is het vrijheid. Denen lijken zorgeloos door het leven te 'fietsen' - om het met onze woorden te zeggen. En fietsen dat doen ze vaak en met plezier. Hun modieuze helm op het hoofd en een hand in de lucht om de achterligger te verwittigen dat ze zullen stoppen....




Via de twee Spaanse vrijwilligers Garazi en Adrián, die we ontmoetten in de ecovillage Munksøgård, kwamen we terecht in het 'Økologiske Inspirationshus'. Een huis met een ecologische hoek af - of meerdere. 

Jytte Abildstrøm is een Deense actrice/regisseur en zoveel meer. Zij besloot om zo'n twintig jaar geleden haar ecologische visie om te zetten in de praktijk. Naast een duurzaam theater in Kopenhagen, bouwde ze ook haar eigen ecologische huis. Haar hoofddoel was en is om allerlei mensen van jong tot oud inspiratie mee te geven en te tonen hoe je kan leven op zo een manier dat je de natuur ten volle respecteert. Eerst gebruikte ze het als woonhuis en kwam een hele meute mensen kijken hoe zij woonde op een duurzame manier, maar uiteindelijk is de focus verlegd naar een bezoekershuis in de pure zin van het woord.



Ondertussen geniet Jytte van haar huisje in Munksøgård, de ecovillage die trouwens door haar eigen zoon is opgericht - het zit daar duidelijk in de genen. In het Økologiske Inspirationshus bruist het nog altijd van de energie, al is dat vooral tijdens het schooljaar te voelen. Doordat ze gestart zijn met 'lesgeven' hebben ze een nauwe band ontwikkeld met het schoolsysteem. Zo geven de medewerkers van het huis: natuur en techniek op een duurzame manier. Kinderen van vijf tot tien jaar genieten van het poppentheater terwijl ze tegelijkertijd bijleren over ecologie. Die combinatie van duurzaamheid en theater zorgt ervoor dat kinderen ook effectief op een aandachtige manier luisteren en zien hoe het wél kan.



Op een praktische manier leren ze bij over het reilen en zeilen van het ecologische huis. Zo is er een Zweedse pizzaoven gebouwd die opgewarmd wordt door afvalhout. Het bakken van de pizza's is een leuke manier om aan te tonen dat je op een duurzame manier je huis kan opwarmen en tegelijkertijd voor eten kan zorgen - enkel in de winter zijn er dus pizza's te eten, voor wie graag eens een kijkje neemt. Op het hoofddak vind je een soort lavasteen terug die zowel de zon buiten houdt in de zomer als de koude weert in de winter. De planten overal verspreid in het huis zijn eigenlijk een soort water - en luchtzuiveringssysteem. In de wormenbak wordt dan weer aangetoond hoe de wormen helpen composteren.



Ook wordt er geëxperimenteerd met zonne - en andere duurzame energie. Hoe je een mini-tuintje ontwikkelt voor in de klas is een andere workshop en dan heb je ook nog de leuke recyclagetips: ooit al een fietszadel als lamp gebruikt? Het proberen waard, zo weten wij!


 

Det Økologiske Inspirationshus


You may already know the end of our exchange fairytale, but that doesn't mean our story has come to an end yet. Our last days in Denmark we spent with a sweet family we got to know in Costa Rica - thank you Mikkel, Marie, Alma and Otto! We stayed in their appartment in Copenhagen and immersed ourselves further in the Danish culture.





For three days we wandered around and enjoyed all the beautiful things that the capital has in store. Next to the Little Mermaid - who was really small and difficult to find behind the crowd of tourists - we saw the palace, the harbor, the city centre, streat artists, two balls of ice cream for 5 euros ... and of course 'Christiania'.



This freetown emerged in 1970 when a group of hippies creaked an abandoned army barrack and declared themselves independent. Cameras weren't allowed, so we can only show you the surrounding graffiti walls. This part of the city exhales freedom and creativity. Young and old, every kind of tourist, but also inhabitants of Copenhagen: everyone goes by to visit the jazz club, the joiner, the restaurants, cloth shops and of course the soft drugs which are sold in public. Very alternative place but we didn't feel unsafe at all. Christiania is a part of Copenhagen. We can even say that the inhabitants of the capital are proud of this quarter.



If there is one thing we felt during our short stay in Kopenhagen, it's freedom. Danes seem to 'bike' carefree through life - to say it in our terms. And cycling is something they do a lot and that they enjoy. Fashionable helmets on their heads and hands in the air to warn the row of cyclists behind them they will stop ...



Via the two Spanish volunteers Garazi and Adrián, who we met in the ecovillage Munksøgård, we got to know the 'Økologiske Inspirationshus'. A house full of ecological corners.

Jytte Abildstrøm is a Danish actress/producer and so much more. About 20 years ago she decided to put her ecological vision into practice. Next to a sustainable theater in Copenhagen, she built her own ecological house. Her aim was and is to inspire young and old and to show how you can live respecting nature. At the beginning she really lived in the house and people came by to visit but finally the focus has shifted to a visitors house.



Meanwhile Jytte is enjoying her little house in Munksøgård, the ecovillage that is built by her own son - it must be in the genes. In the Økologiske Inspirationshus it's still fizzing of energy, especially during the school year. They started to teach and developed close ties with the school system. The employees of the house give nature and technique, in a sustainable way. Children from 5 to 10 enjoy the puppetshow while they are learning about ecology. The combination of sustainability and theater makes the children listen attentively and that's how they remember how it could be.




In a practical way they learn more about the ongoings of the ecohouse. There is a Swedish pizza oven heated with waste wood. Making pizza with the children is a fun way to show how you can heat your house in a sustainable way while using the warmth to make dinner. On the roof you find some kind of lava stone that shuts out the sun in the summer and the cold in the winter. The plants spreaded in the house are actually a kind of water- and air purification system. In the worm box the children can see how worms help with the composting process.



The children can also experiment with little solar panels and other types of sustainable energy. They develop a mini garden and learn some creative ways to recycle; ever used an old saddle as lamp?




woensdag 17 juli 2013

Van biologische radijsjes tot ... en ze leefden nog lang en gelukkig (7)

Met de 'gevlochten wilgentakken' trokken de Ecotrippers verder naar Roskilde, tot in Munksøgård. En laat het duidelijk zijn: met een windvanger enkele uren trapperstampen kan best vermoeiend genoemd worden. Gelukkig vonden ze het verhaal erachter zo mooi dat de Ecotrippers niets anders wilden dan het te verspreiden.

Bij de eerste kennismaking met de ecovillage Munksøgård wisten ze het meteen ... dit was het. Deze plaats was zo beklijvend en inspirerend dat ze niets anders konden dan met open mond en oren genieten van de magie die er hing. Hier wilden ze hun ruiltocht eindigen. Waar anders zou hun wilgen windvanger/steunpilaar beter passen dan hier? De Deense Kaya wilde echter toch een ruilwaartje in de plaats geven. Haar zelfgemaakte chocolade - pruimenconfituur met chili namen ze met plezier in ontvangst.

En dat een sprookje altijd eindigt in een wijze les, dat is een zekerheid. Met de pot confituur trokken de Ecotrippers naar hun eindbestemming Kopenhagen, waar ze het potje deelden met de Deense familie die ze tijdens hun Costa Rica-reis leerden kennen.

Niet de grootte, hoeveelheid of de waarde van het ruilwaar doet er toe. Wél het verhaal erachter. De betovering van de ene plek naar de andere meenemen: dat was zo een beetje waar het om draaide.

De Ecotrippers zijn niet geëindigd met een gigantische villa of olievretende Ferrari, wel met iets waar ze veel gelukkiger van zijn geworden: hopen inspiratie, liefde, verwondering, vriendschappen én vooral het idee dat een mens echt wel gelukkig kan zijn, zelfs en vooral zonder bergen materiële rijkdom.

En dat de Ecotrippers nog lang en gelukkig leefden ... dat konden jullie vast wel raden!




   

--------------------------------->







From organic radishes to ... and they lived happily ever after (7)


With the 'braided willow branches' the Ecotrippers went to Roskilde. Munksøgård. And let it be clear: pedalling for a couple of hours with a storm flap can be called tiresome. Fortunately they liked the story behind it so much, they wanted to spread it.

The first encounter with the ecovillage Munksøgård was quite overwhelming in a good way. This was it ... This place was so captivating and inspiring taht they could only enjoy the magical atmosphere with open ears and mouth. Here they wanted to end the exchange tour. Where else would their willow wtorm flap/mainstay for climbing plants suit better than here? But the Danish Kaya wanted to give something in return. So they were very happy to receive her dad's homemade chocolate - plum jam with chili.

And that a fairytale always ends in a wise lesson, that's a certainty. With the jar of jam, the Ecotrippers went to their destination, Kopenhagen. There they shared the jam with the Danish family, they met during their trip in Costa Rica.

Not the size, quantity or value of the exchanges were important, but the story behind it. To take the enchantment from one place to another: that was the aim.

The Ecotrippers didn't end with a gigantic villa or an  'oileating' Ferrari. But they have something that makes them much happier: a lot of inspiration, love, wonderment, friendships and especially the idea that a human being can be happy, even and especially without heaps of material richdom.

And that the Ecotrippers lived happily ever after ... that was something you could guess!

dinsdag 9 juli 2013

Munksøgård

Waren we bij Hallingelille al geïnspireerd, dan hebben we het bij Munksøgård helemaal gevonden. Slechts twee nachtjes legden we onze hoofden en beentjes te rusten in de mezzanine van het gemeenschapshuis. Toch wist deze plek ons hart te veroveren.

The lake of Munksøgård
Na een korte maar krachtige fietstocht – ja, zo zijn wij hé – bereikten we mits een kleine zoektocht, het ecodorp. Het was een verademing om tussen de nieuwbouwblokken een oase vol gezellige houten huisjes te vinden. Aangezien we 'voor' zaten op schema en we 'officieel' eigenlijk pas enkele dagen later verwacht werden, besloten we alvorens ons erin te smijten ons pastasalaatje en versgebakken brood – meegekregen van de lieve mensen van Hallingelille - gezapig op te smullen op de picknickbanken bij de ingang.



Een klas enthousiaste kinderen rende ons voorbij en – terwijl wij ons afvroegen wat die Deense jonkheden daar deden - werden we aangesproken door een vriendelijke jongedame die zich op haar beurt afvroeg wat ons, twee bezwete fietsreizigers, naar Munksøgård bracht. Ze introduceerde ons aan Adrián en Garazi, onze contactpersonen – twee jonge Spanjaarden die hier op uitwisseling zijn – en de toon was meteen gezet. We haalden ons beste Spaans nog eens boven en kletsten honderduit. Blijkbaar hadden zij de klas net rondgeleid in het teken van hun vrijwilligersprogramma.

Garazi and the animals she takes care of in Munksøgård

Ze brachten ons naar hun woonblok 'De jeugd'. In Munksøgård heb je vijf woongroepen; De jongeren, de families, de senioren, de eigenaars en de semi-eigenaars. De eerste drie groepen huren een woning, de eigenaars bezitten er uiteraard één en de semi-eigenaars bezitten een gedeelte van hun woning en huren het andere deel – we snappen het zelf ook nog niet volledig. Elke woongroep heeft zijn gemeenschapshuis waar er meerdere malen in de week samen gekookt wordt en waar ze activiteiten organiseren. Ze hadden voor het huis nog maar net met z'n allen een terras aangelegd waar wij dankbaar gebruik van maakten tijdens onze tweedaagse.


Munksøgård, we came, we saw and we knew it was good ...

Bij 'De jeugd' werden we hartelijk ontvangen. We voelden ons meteen thuis bij het zien van al die vriendelijke gezichten. Garazi en Kaya – een Deense jongedame die in één van de studio's woonde en als gemeenschapstaak, de opdracht had om af en toe bezoekers rond te leiden – namen ons meteen op sleeptouw. Alvorens echter aan onze rondleiding te beginnen, gingen we samen op zoek naar ijs – ja, ijs- in het winkeltje van Munksøgård. Duur, dat wel, maar met vier meiden ambachtelijke nougatijs naar binnen werken, het schept een band. We waren er klaar voor.




We bezochten het strobalen gemeenschapshuis van 'De families', de seniorentuin, de paarden, de geitjes, het meer, … en we zagen dat het goed was. Of beter gezegd: we voelden dat het goed was. Overal op het terrein vind je 'eetbare' bomen waar de mensen naar wel en wee mogen plukken. Iedereen beschikt over een eigen moestuin. Het water voor Kaya's tuintje – dat nog wat op orde moet gesteld worden na de examens van onze vrolijke gids – werd van water voorzien via een pomp in een nabijgelegen meertje, aangedreven door een windmolen. Ingenieus systeem. Het viel op dat de seniorentuin er het beste bijlag – je ziet waar de ervaring zit, we kunnen nog wat van ze leren. Zij hebben hun tuintjes samengevoegd en vijf senioren aangesteld voor de planning, maar iedereen die kan, helpt mee.





Wat ons betoverde aan de plek is moeilijk in woorden te vatten. Waarschijnlijk zat het kampvuur op de twee hete zomeravonden – volgens kenners zijn er slechts twintig zulke avonden op een jaar, hebben wij even geluk – er wel voor iets tussen. Twee avonden op een rij hebben we gekletst met 'De jeugd', genoten van gitaar, accordeon, een glaasje wijn, interessante gesprekken, … Asger, één van de jeugdige inwoners maakte ons zelfs spontaan een liedje over ons 'Belgian ladies made of steel' dat we de volgende dagen op de fiets zouden blijven zingen.





Geen auto's op de kiezelwegen van het domein, die worden netjes aan de ingang achtergelaten. Hierdoor kunnen de kinderen – en volwassenen – zich vrij en zorgeloos bewegen. De mensen kennen elkaar en helpen elkaar. Drie keer in de week eten ze samen in het 'jeugdhuis'. Je beslist zelf of je al dan niet mee-eet en het zijn altijd anderen die koken. Maar ook daarnaast eten ze dikwijls samen, gewoon spontaan omdat ze geen zin hebben om alleen aan hun keukentafel te zitten. Wij hadden het geluk één gemeenschappelijke maaltijd mee te maken, maar de avond ervoor zaten we gezellig op het terras – met ons broodje guacamole natuurlijk, overblijfsel van Costa Rica, het is sterker dan onszelf – met een paar anderen die gezien hadden dat er leven was rond het gemeenschapshuis en met hun bordje eten buiten kwamen zitten. Gezellig!





Munksøgård


Hallingelille was already an inspiring place, but Munksøgård was even more inspiring. We only slept on the mezzanine in the community house for two nights, but this place won our hearts.

After a short but powerful bicycle tour - hey, that's how we are - we reached the ecovillage. It was a relief to see an oasis of cosy wooden houses in between the new building projects in the area. Because we arrived some days too early, we decided we had some time left to enjoy our pasta salad and freshbaked bread - which we got from the friendly people in Hallingelille - on the picnic benches by the entrance.




A class of enthusiastic children passed by and - while we were wondering what those young people did here - 
a friendly woman approached us with the question why we, sweaty bike travellers, were in Munksøgård. She introduced us to Adrián and Garazi, our contacts - two young Spanish volunteers - and that's how it started. We dug up our best Spanish and we chattered away. They just finished their guiding tour with the children.

Freshly picked strawberries from small inhabitants of the 'family' group


Garazi and Adrián took us to the living area of 'The youth'. In Munksøgård you have five different living groups: the youth, the families, the seniors, the owners and the semi-owners. The first three groups rent a house, the owners have one and the semi-owners own a part of their house, the other part they rent - we also don't really get this. Every group has its own community house where they eat all together from time to time and where they organize all kind of activities. Just before we arrived they had built their own terrace, of which we made good use of during our stay.

Fire place in front of the new terrace

We felt like home seeing all those friendly faces. Garazi and Kaya - a Danish young lady who lives in one of the youth rooms and who has the community task to lead visitors around - gave us a tour in Munksøgård. But before we started the guided tour, we searched for the best ice cream in the neighbourhood ... so we bought nougat ice in the organice shop of the ecovillage. After eating the delicious delicacy we were ready to walk around.

Chatting with the ladies

We visited the straw bale community house of 'The Families', the senior garden, the animals, the exchange stable - here everyone can leave something they don't use anymore, for example books, clothes or even a sofa, and someone else of the community can take and use it! -  ... and we saw that it was good. Or better: we felt it. Everywhere in the place you see 'edible trees' where everyone can pick as much fruit as they want. Every inhabitant has his own small garden. The garden of Kaya - that needed some handy hands after the exams - was given water from the small lake nearby. It was pumped up by a pump which got its power from a little windmill. Ingenious system. The maintenance of the senior garden was clearly the best - you see where the experience can be found. They gathered their gardens and with five 'head gardeners' they make it work.

Kaya and the strawbale house of the 'Families'
Exchange stable, just take what you need

The senior garden

It is difficult to say why we were so enchanted by this place. Problaby the two summer evenings with bonfire were part of the enchantment. Two nights in a row we talked with 'the Youth', enjoyed the guitare, the accordion, a good glass of wine, ... Asger, one of the young residents even made us a spontanious song 'Belgian ladies made of steel'. The days afterwards we couldn't stop singing the melody.





No cars on the gravel road of the domain. They all have their place by the entrance. So the children - and adults -  can move freely and carelessly. The people know each other and help each other. Three times a week they eat in the communal house. You decide yourself if you want to join or not. Next to that people also like sharing meals on other evenings, spontaniously, because they don't want to sit alone on their kitchen table. We could enjoy one of the communal dinners, but the evening before we were eating our bread with guacamole - a remainder of Costa Rica, it's stronger than ourselves - with other people who joined us at the terrace with their plates. Cosy, cosy place ...




donderdag 4 juli 2013

Van biologische radijsjes tot ... (6)

Dat de Ecotrippers af en toe een dipje hadden op een fiets, laat dat vooral geen staatsgeheim zijn. Tijdens het trappen door doken de meest gekke en vooral 'loze' gedachten eerst op: een warm bedje met dikke matras, een grote schaal vol warm eten of gewoon een heerlijke massage om stramme spieren te ontspannen ... het leek allemaal heel ver weg van hun 'matje' - een ver-van-hun-bedshow dus. De drang om eens een snuifje engelwortelzout op hun tong te leggen, bleek gelukkig nog net onder controle te houden toen ze Hallingelille binnenreden en merkten dat die warme bedjes 'al hun fietszorgen' zouden wegdromen.

Maar dus, wat is er zo typisch én ecologisch aan Hallingelille? Na heen en weer gebabbel en gezwans, kwam Susanna op een geweldig idee. Vorig jaar gingen de vrouwen van Hallingelille op vrouwenweekend, en één van de workshops die ze gevolgd hadden, was 'wilgenvlechten'. Susanna haalde haar creatie boven - een soort windvanger/steunpilaar voor klimplanten - en gaf de Ecotrippers vol trots haar kunstwerkje. En waarom zo typisch voor dit ecodorp? Wel, achteraan het dorp staan er een hele groep wilgen die ervoor zorgen dat het afvalwater opgeslorpt wordt door hun wortels en op die manier niet terechtkomt in het drinkbaar water dat dieper in de grond verscholen zit. Een natuurlijk grijswaterzuiveringssysteem dus.

Mooi ... al die verhalen achter de ruilwaren! Hup naar de volgende stop dan maar.








           ------------------------->





From organic radishes to ... (6) 


It's no state secret that once in a while the Ecotrippers had a dip on their bikes. While pedalling, the most crazy thoughts crossed their minds: a warm bed with a thick mattress, a big bowl of hot food or just a relaxing massage for their stiff muscles … it all seemed very far away from their 'mats' – a far-from-their-bedshow. The urge to put a pinch of the engelwürz salt on their tongues was big but fortunately they managed to keep it under control – it didn't have to take much longer though untill they reached Hallingelille and were offered warm beds where they could dream all their bike troubles away. 

So, what’s typical and ecological about Hallingelille? After some talking and laughing, Susanna had a wonderful idea. Last year the women of Hallingelille went on a ‘women weekend’. One of the workshops they followed was: braiding willow branches. Susanna showed us her creation a sort of storm flap/ mainstay for climbing plants and gave it to us proudly. And why is that so typical for Hallingelille? On the edge of the ecovillage a group of willow trees is standing firm in the ground. Their roots absorb the grey water of the houses, so the ‘dirty’ water doesn’t come in the potable water, deeper in the soil. A sort of natural grey water system. 


Beautiful ... all those stories behind the exchanges! Hup hup hup, and off they go again. 

maandag 1 juli 2013

Hallingelille

De grens is over gevaren. De eerste (en enige) kilometers die we niet eigenbenig afgelegd hebben tijdens onze fietstocht richting Denemarken. Nadat we in Puttgarden, Duitsland, een plensbui van jewelste over ons heen kregen en geen idee hadden waar in godsnaam wij als fietsers de boot op moesten - en dus doodleuk in de file van auto's, vrachtwagens en caravans terechtkwamen - lukte het ons dan toch om de overkant, Rødbyhavn, te bereiken. Een vreemde eerste indruk van Denemarken: geen richtingaanwijzers voor fietsreizigers zoals wij. We hebben dan maar onze neuzen gevolgd én uiteindelijk vonden we met behulp van onze trappers de weg naar onze eerste, Deense slaapplek: een frisgeurende, maar vooral warme paardenstal! In, tussen en op het hooi brachten we onze nacht door.




De volgende dag staken we de brug tot in Vordingborg over. Een eindeloze brug - of zo voelde het  dan toch - doemde voor ons op en de wind deukte genadeloos op ons in. Gelukkig waren we net op tijd om onze regenhoezen op te bergen anders lagen ze nu ergens te dobberen op de bodem van de zee. Het was een hard staaltje trappen, concentreren om geen enkele paal te rammen en vooral proberen om tussen de windhozen door, de pedalen draaiende te houden.



En zo haalden we na een fietsmarathon van vijf dagen door Duitsland en Denemarken ons eerste Deense project: Hallingelille. Dit kleine ecodorp heeft met Susanna Maxen een fervente voorvechtster achter zich. Zij zat reeds sinds 1994 met de creatie van een ecodorp in haar hoofd. Geen gemakkelijk karweitje zo bleek: jarenlang heeft ze gestreden om haar ecovillage te kunnen ontwikkelen, tot ze in 2004 de toestemming kreeg om te bouwen. Maar als je nu ziet hoe het resultaat eruitziet, dan kunnen wij maar één ding zeggen: straffe madam!

Susanna showing us her self designed
 house made out of hennep



Hun gemeenschapshuis werd ons 'toevluchtsoord' voor enkele dagen. Daar vinden gedurende de hele week verschillende activiteiten plaats: zo kan je de zaaltjes gebruiken om zelf workshops te geven, - verschillende bewoners hebben 'last' van een creatieve geest en kunnen op die manier hun kennis delen met iedereen die daar zin in heeft. Van glascreaties, tot cursus 'ecovillages' en communicatietechnieken, zowat alles is mogelijk - ook is er een grote keuken geïnstalleerd waar tweewekelijks gemeenschappelijk gekookt wordt voor de mensen van Hallingelille. Wij mochten mee helpen koken en achteraf uiteraard uitgebreid tafelen. De salade met wilde kruidenmengeling kenden we ondertussen, - zie Steyerberg - maar nu kregen we ook vegetarische 'vleesballetjes' op ons bord en versgebakken speltbrood. En alles werd gemaakt met biologische producten, een absolute voltreffer.




Een twintigtal huizen staan te blinken in de weerkaatsing die je ziet in het meer gelegen in het midden van het domein. Iedere inwoner kreeg de kans om zijn of haar eigen huis zelf te ontwerpen en maken. Zo is er een veelhoekig huis met groen dak aanwezig, net zoals dakpannen gemaakt uit oude autobanden en zelfs een huis helemaal opgebouwd uit hennep - je zou voor minder beginnen zweven. Iedereen vindt zijn plaatsje daar in Hallingelille. Dat zit bij hen in de geest: mensen kiezen helemaal zelf of ze hier willen wonen. Vrijheid blijkt een belangrijk woord te zijn binnen deze groep mensen. Zo vindt iedereen ook zijn eigen systemen om hun huis zo ecologisch mogelijk te maken.



Annette Christina Hansen is op dit moment 'president' van de ecologische gemeenschap. Zij vertelde dat er jaarlijks een budget wordt vastgelegd waarmee de inwoners gemeenschappelijke aankopen en dergelijke bekostigen. Als je die dingen die de gemeenschap ter beschikking geeft ook ten volle benut, dan blijkt dat het 'eco-leven' ook effectief wel goedkoper is dan wanneer je er helemaal alleen voor staat. Zo is er onder andere een gemeenschappelijk 'washok' en een gemeenschappelijke tuin waaruit ze heel wat van hun groentjes halen. Elke inwoner helpt uiteraard om de gemeenschappelijke zaken te onderhouden. Zo kan je jezelf opgeven om enkele uren in de tuin te spenderen, of om er voor te zorgen dat het gemeenschapshuis altijd piekfijn in orde is.

The communal house (our residence during our stay :-))
Hoe vrij het ook is, een beetje regeling is een must. En dat er soms discussies zijn, is moeilijk te vermijden. Het feit dat de mensen van Hallingelille over deze zaken kunnen praten en dat er ook naar oplossingen gezocht wordt, toont aan dat 'samenleven' mits enige ondersteuning gewoon heerlijk kan zijn. Dit stukje groen in het hartje van Zeeland, Denemarken, toont aan dat families, gepensioneerden, jongelui enzovoort elk hun eigen plekje kunnen vinden op het platteland zonder helemaal afgesloten te zijn van hun eigen leefwereld.



En wij? Wij zijn alweer helemaal geïnspireerd. Deze mensen halen zowel individueel als in groep het beste in zichzelf en hun medebewoners naar boven. De combinatie van deze sociale, creatieve, vrije én tegelijkertijd ecologische plaats doet ons alvast dromen ...


Hallingelille


The border is crossed. We took the ferry from Germany to Denmark, the first (and only) kilometers our own legs haven't completed. After a heavy rain shower in Puttgarden, Germany, where we had no idea where the hell we as bikers had to take the boat - and so end up in the line of cars, trucks and caravans - we managed to reach the other side: Rødbyhavn. A first impression of Denmark: no idea where we as cyclist had to go to. So we just followed our noses and in the end we found a way to our first Danish sleeping spot: a fresh smelling but most of all warm horse stable! In, between and on top of the hay we spent our first night in Denmark.



The next day we crossed the bridge to Vordingborg, an never ending bridge - that was how it felt anyway. The wind mercilessly swept us from one side to the other. Fortunately we put away our rain covers just in time, otherwise they would be on the bottom of the sea right now. We had to keep focussed not to ram any pole and to keep the pedals going in between the whirlwinds.

And so it came that, after a cycling marathon of five days through Germany and Denmark, we reached our first Danish project 'Hallingelille'. Susanna Maxen is the front fighter of this small eco village. Not an easy job so it seemed. She started creating it in her mind in 1994 but it was not untill 2004 she got the necessary permissions to build. If you see the place now you know it: she's a strong woman.




Their communal house became our residence for a couple of days. During the week a lot of activities take place. The residents can use the house for workshops - a lot of residents have a creative mind, so the community house is perfect to spread their word! From glasscreations to a course ecovillages and communication techniques ... everything is possible - there is also a huge kitchen where they can make a communal dinner, twice a week. We could join them and enjoyed the meal. We were already used to the salad with wild herbs - remember Steyerberg - but now we could also try the 'vegetarian meatballs' and fresh baked spelt bread. Everything was made out of biological products, a real hit!




Twenty houses are shining in the reverberations of the lake which is the centre of the domain. Every inhabitant got the chance to design his or her home. There is a polygonal house with a green roof, a house with a roof made out of old tires, one that is totally made out of hennep - one would start floating for less than that - and so on and so on. Everybody finds his place in Hallingelille. And that is the spirit: people choose if they want to live here or not. Nobody decides if they can or not. If they want to live in Hallingelille, it means it's the right place for them. Freedom seems a very important word in this ecovillage.

Roof made out of old tires


At this moment, Annette Christina Hansen is the 'president' of the ecological community Hallingelille - this rotates from time to time, so there is no real 'boss' or anything. She told us that the inhabitants determine an annually budget for the communal costs. If you use those communal things, 'eco life' is cheaper than when you're on your own. There is a communal 'laundry room' and a communal garden where they can get their vegetables and herbs. Every inhabitant of course helps to maintain the joint places. You can choose if you want to help in the garden or do your thing in the common house,...



As free as it is, a bit of regulation is necessary. And of course there are some little discussions from time to time. The fact that the people of Hallingelille can talk about these matters and that they always find solutions, shows that 'living together', with a little bit of support, can be great. This piece of green in the heart of Sjaelland, Denmark, shows that families, seniors, youth, ... can all find there place on the countryside without being isolated from their own lifeworld.



And we? We were again totally inspired. These people are getting the best out of themselves and others. The combination of this social, creative, free and at the same time ecological place makes us dream ...