zaterdag 22 juni 2013

Van biologische radijsjes tot ... (5)

De koffiebonen wrongen zich in de bagage van de Ecotrippers. Na Enschede stond er een fietstocht(je) van maar liefst drie dagen op het programma. Misschien konden die koffiebonen er wel voor zorgen dat ze hun ogen geconcentreerd op de weg zouden houden én vooral hun benen draaiende? Want drie volle dagen, hoe konden ze dat volbrengen zonder een lastig momentje? Eenmaal je, je ogen sluit op de fiets ... je weet wel, dan ben je vertrokken.

Gelukkig werden de Ecotrippers onderweg voldoende vertroeteld door de mensen van wie ze een stukje gazon of zelfs een bed mochten lenen om hun eelterige fietspoepen en toevallende oogleden een momentje van rust te gunnen. En dus kon er in Steyerberg, Lebensgarten, geruild worden. Annette maakt van wilde en minder wilde kruiden de gekste dingen. Een van die zaken is 'Engelwürz zout'. Zout dat uit de regio van Steyerberg afkomstig is vermengd met het kruid engelwürz oftwel engelwortel. Volgens haar geeft dat de nodige pit aan het zout en zorgt het ervoor dat je je terug één kan voelen wanneer je jezelf een beetje verloren bent... Het uitproberen waard?


               

           --------------------->
           

 

 

 

 

From organic radishes to ... (5)


The coffee beans squeezed themselves in the luggage of the Ecotrippers. After Enschede, they had a bike trip of three days ahead of them. Maybe the coffee beans could save them from falling asleep and keep their legs going? Because three days ... that is quite long.

Fortunately the Ecotrippers were treated amazingly well on their way by the people who lent them  - and their painful butts - a piece of lawn to put their tent on. They could rest their eyes from time to time and the coffee beans made it to Steyerberg, Lebensgarten, where they could be exchanged. Annette makes crazy things out of wild - and less wild - herbs. One of the things she makes is 'engelwürz salt'. This is salt she finds in the region of Steyerberg mixed with the herb 'engelwürz' or 'angelica'. It gives an extra taste to the salt and it helps when you feel a little bit lost. Once you have eaten the salt you are 'one' again... Worth a try?




donderdag 20 juni 2013

Permacultuur, wilde kruiden en een portie 'Deutsche Freundlichkeit: Lebensgarten

'Praxiswochenende Permakultur - Wildkräutergarten anlegen' … een hele boterham als cursusnaam. Na een verkwikkende vierdaagse bij de familie Krijnsen in Enschede, was het even heel hard doorstampen geblazen. Zonder kaart of GPS – zelfs geen knooppunt te bespeuren – gingen we 'naakt' de Duitse wegen op. Enkele dorpjes hadden we neergeschreven om onze weg naar Steyerberg te vinden. De eerste avond bleken we echter al heel wat kilometers omwegen meegezeuld te hebben. Gelukkig kregen we per toeval een privé-terrein met moerasmeer aangeboden om ons tentje op uit te stallen. Een flesje appelbier sloegen wij dan ook niet af. Prosit! 


De volgende dag bleven we even vasthouden aan de baan alvorens we beseften dat we zo Steyerberg niet snel zouden halen. Met ons beste Duits konden we de kilometers snel doen slinken. Afgepeigerd en uitgeblust gingen we die avond op zoek naar een grasperkje waarop ons tentje de nacht kon doorbrengen. Deze keer verliep het niet zo vlot, al zullen vooral onze oververmoeide lijven die op onze hoofden gegrift stonden, daar iets mee te maken hebben gehad. Gelukkig zagen we plots een watergevende man aan wie we de weg naar de dichtstbijzijnde camping konden vragen. Maar niets van. Met wijdopen – en zelfs wijdere – armen ontving hij ons en maande hij ons aan om naar onze ouders te bellen. Een warm bed, lekker eten en een beetje vriendelijkheid: al heel snel waren we helemaal opgekikkerd. Klaar om ons doel, Steyerberg, tegemoet te gaan. Toen we in al ons enthousiasme 'het spoor' eventjes wat bijster waren, botsten we per toeval op Rosita, die ons naast de goede wegomschrijving ook een sapje én een ijsje gaf. Van Duitse gastvrijheid gesproken!



Eenmaal in de ecologische woongemeenschap Lebensgarten, in Steyerberg, ging alles in een snelle vaart. Korte kennismaking en na ons tentje neergeploft te hebben en tegelijkertijd onze tweede slang op Duitse bodem vast te stellen. Waarom zou een mens nog naar Costa Rica gaan om wilde diertjes te spotten?vlogen we de wild weelderige permacultuurtuin in. Eerst volbrachten we onze eerste 'opdracht': een kruidenberg ontdoen van al z'n onkruidigheden, om zo de andere planten ademruimte te geven en plaats te maken voor nieuwe kruiden. Met composterende blaadjes bedekten we de vrijgekomen bodem, om daarna de onkruidsnippers daarover uit te strooien: mulching, een veelgehoord codewoord binnen de permacultuur. 

We werden tijdens ons ontdekkingsweekend begeleid door Declan Kennedy en Annette van der Werf.
Professor Declan Kennedy is een man met een rijkelijke gevuld palmares die barst van de wijsheden. Overal ter wereld heeft hij lessen permacultuur verspreid. Bovendien was hij jarenlang het hoofd van GEN- Global Network Ecovillage dat hij mee hielp oprichten.Via Annette, een Hollandse die reeds 22 jaar in Duitsland woont, maakten we kennis met eetbare wilde kruiden. Het herderstasje is trouwens onze favoriet! Vooral het hartjesmotief kon ons bekoren.




Na een 'zenmoment' waarop Declan een nieuwe stroom water in gang zette , en wij centimeter per centimeter het water verderop zagen kruipen, kregen we een nieuwe taak: onze eigen kruidenberg tot leven wekken. Met tijm, rozemarijn, origano en ander lekkers… naar het zuiden gericht en enkele wilde bloemen daartussenin , hopen we dat ook hier binnenkort een weelderig kruidenrijk uit de grond gestampt wordt. Om de warmte voor de kruiden te garanderen, omringden we elke plant met voldoende stenen. Daarna verstrooiden we daartussen verdroogd gras, opnieuw ter bedekking van de bodem. Fier poseerden we vol overgave op de kruidenberg.




's Avonds kookten we met z'n allen met de wilde kruiden die we gedurende de kruidenwandeling in onze mandjes gelegd hadden. In combinatie met de verse groentjes van Jean-Philippe, de biologische groenteboer van Lebensgarten. Op het gepachte stukje grond dat hij bewerkt, voorziet hij zijn klanten van groentemandjes. Door het gebruik van permacultuur en dus door van een kleine ruimte meer gebruik te maken dan gelijk welke monocultuurlandbouwer, lukt dat ook. Al blijft het een moeilijke zaak om zichzelf en zijn gezinnetje van een volwaardig inkomen te voorzien. Experimenteren en proberen, neemt nu eenmaal tijd in beslag. Maar in zijn serre ging het wondergoed. De salade ontsproot daar overal, terwijl de groeiende tomatenplanten omringd worden met wortels en andere groentegespuis. Eenmaal die lagere groenten geplukt zijn kunnen de tomaten nog volop gebruik maken van hun ruimte en uitgroeien tot blozende bollen. 



Maar dus de maaltijd: boven het buitenvuurtje werd een grote 'heksenketel' gevuld met wilde kruiden, nog wilder gesneden groentjes en tomatenpuree. Ook werd pesto gemaakt uit het groensel dat onze mandjes te bieden had en margarine werd met verschillende soorten bloemen tot een pittig smeersel verwerkt. De herderstasjes bakten op de pan, het spinazieachtige kruid vormde een brei en het brood werd aangesneden. Een heerlijke maaltijd uit Annettes mouw geschud. 




Na de cursus kregen we er nog een uitgebreid gesprek met Declan Kennedy bovenop. In het cafeetje in Lebensgarten waar ze volgens hem van kilometers ver komen om van de biologische taarten te smullen. Het is maar een woord: wij konden niet anders dan ook een proevertje te nemen.


De man vertelt over zijn rijkelijk gevulde carrière alsof hij elk detail nog levendig kon herinneren. Lebensgarten is ontstaan rond drie woorden: creativiteit, vrede en tolerantie. Die woorden nemen nog steeds een belangrijke plaats in, in de woongemeenschap. Het begon vrij klein met zo'n zeven families, maar ondertussen leven er hier al 20 tot 25.

Elke ecovillage is anders. In Lebensgarten liggen de accenten vooral op educatie en persoonlijke ontwikkeling. Tal van cursussen worden georganiseerd. Declan gaf overal ter wereld lessen permacultuur, maar kon het daardoor jarenlang niet echt toepassen in zijn eigen leefomgeving. Nu hij wat minder reist, heeft hij eindelijk de tijd gevonden om in Lebensgarten zelf aan de slag te gaan. Met de huidige groep rond hem, krijgt hij heel wat morele steun. En je merkt in de wilde tuin waar wij de cursus volgden dat experimenteren een doel op zich is.



Het leuke voor ons was dat er een heel verscheidene groep mensen deelnam aan de cursus. Van bewoners van Lebensgarten tot een Duitse kledinghandelaar die stilletjes aan het pad naar duurzaamheid betrad. Van een ontdekkend gezinnetje tot ecotrippers die in hun beste Duits een nieuwe energie in de groep bliezen. Ja wohl, wir haben genossen und gelernt!


Tschüss!




Permaculture, wild herbs and a portion 'Deutsche Freundlichkeit': Lebensgarten


'Praxiswochenende Permakultur - Wildkräutergarten anlegen' … now that's a seminar name! After four amazing days with the Krijnsens family in Enschede, we had to take our bikes and move our legs again. Without a map or GPS, we discovered quite 'naked' the German streets. We only wrote down some names of small villages in Germany we had to cross to reach Steyerberg. At the first evening it was already clear that we had done too many kilometres. Fortunately we got a private terrain with a swamp. Of course we had to celebrate that with a bottle of apple beer. Prosit! 
 


The next day we took the same roads, untill we had to admit that we wouldn't make it to Steyerberg that way. So we started to ask people in our best German for the shortest route which happened to work out very well. That evening we were exhausted but happy. A very kind man who was watering his plants gave us exactly what we needed: a warm bed, a phone call home, good food and a lot of kindness. The next day we were totally ready to go to Steyerberg. When we in all our enthusiasm had lost track a little bit, we met Rosita. She didn't only show us the way but she also invited us into her house for some juice and icecream which we greatfully accepted of course. These people really made our days!

In the ecological community Lebensgarten, we had a short introduction, put up our tent – and we saw our second German snake … why would anyone go to Costa Rica to spot wild animals? – and then we went to the wild permaculture garden. Our first mission: to release a hill full of herbs of its weed. After weeding we covered the earth with composting leaves and fine cut rests of weeds. That is what we call 'mulching' the big word of permaculture! 


Declan Kennedy is a man who has a lot of wisdom to give. Everywhere in the world he spread the word of permaculture. But only a couple of years ago he found the time to start experimenting in Lebensgarten itself. He realised that it was crazy to spread the world all over the world but not in his own community.

Annette, a Dutch woman who already lived in Germany for 22 years, taught us a lot about edible wild herbsbut for us it was sometimes difficult to know the correct translation in Dutch. The 'shepherd's purse' with its heart motive was our favorite. When Declan started a new stream of water we experienced a moment of Zen. We saw the water crowling very slowly further and further. After that we got a new task: making our own mountain of herbs. With thyme, rosemary and other herbs, planted with their heads in the southern direction and some wild flowers in between, we hope there soon will be a sumptuous herbal kingdom. To guarantee the warmth of the herbs, we covered the earth around them with stones. The earth between it we covered with hay.





In the evening we cooked a meal with the wild herbs we had been picking during the wild herbs hike. Next to that we had some fresh vegetables of the biological farmer of Lebensgarten, Jean-Philippe. On the ground that he uses to grow vegetables, he tries to provide enough vegetable boxes for all his clients. Even with the use of permaculture it is quite difficult to have an income for him and his family. But by using permaculture you see that every piece of ground is used efficiently. Not one monoculture farmer has the same amount of efficiency. Experimenting and trying takes a long time. But in his greenhouse everything grows like crazy! The salad comes up everywhere and the carrots in combination with the tomatoes seem to do very well. Once the small vegetables are ready to eat, the tomatoes get enough space to grow untill they are big, blushing balls


 

So, the dinner. Above the bonfire, a big kettle was hanging filled with wild herbs, vegetables and tomato sauce. We also made pesto and margarine with different kinds of flowers and herbs. The 'shepherd's purse' we baked, the herb that looked like spinach we cooked and the bread and pasta was ready to eat. It was a delicious, creative meal Annette gave us. 



After the seminar, we had a long interview with Declan Kennedy – with the taste of a biological piece of cake at the same time. The man told us about his rich career as an architect, professor of permaculture and the start of the ecovillage Lebensgarten. This community is built around three words: creativity, peace and tolerance. They started with seven families but now there are more than 100 people living there. 


In 1990-91 he also started the Global Ecovillage Network, which he led for a long time. So he knows a lot about the 'phenomenon ecovillage'. In Lebensgarten the emphasis lies on education and personal development, but every ecovillage is different. 

The seminar was very enriching. It was interesting to see the diversity of people who took the course. From people who lived in Lebensgarten, to a German clothing seller who was trying to live his life more sustainable. From a discovering family to two ecotrippers who tried to use their best German and blew some new energy in the group. Ja wohl, wir habben genossen, gegessen und gelernt!


Tschüss!


dinsdag 18 juni 2013

Van biologische radijsjes tot ... (4)

Met vijf liter appelsap rolden en bolden de Ecotrippers tot in Enschede - 110 km verder dus! Nu ja … niet helemaal de waarheid. Gelukkig zijn sprookjes er om af en toe een flinke overdrijving in neer te pennen.

Eerlijkheidshalve: de Ecotrippers fietsten tot in Olst - slechts 25 km verder - waar dan (als grote verrassing) 'hun Hollie', Lotte, hen een bezoekje bracht tijdens het aarde stampen. Zij reed in een vierwielig iets minder milieuvriendelijk voertuig en nam stiekem de vijf kilogram wegende doos met zich mee tot in Enschede. Dus - jammer genoeg - waren de Ecotrippers niet genoodzaakt om de helft van de appelsap zelf op te drinken om hun bandjes te verlichten. De familie Krijnsen kreeg de opdracht om een duurzaam, typisch bij hen passend 'ding' met hen te ruilen. Na een portie geheimzinnigheid en een metersbrede glimlach wanneer ze hun hun ruilwaar tevoorschijn haalden, wisten de Ecotrippers meteen wat het was! De hele familie heeft een lichte verslaving aan versgemalen koffiebonen. Dus daar stonden ze dan met hun zak verse, fairtrade energiebommetjes – en Evelien had net de smaak te pakken gekregen. Gevaarlijk?

Iemand een bakje koffie? 




       -------------------->

 

 

 

 

 

From organic radishes to ... (4)


With five liters of apple juice, the Ecotrippers rolled and biked all the way to Enschede -110 km! Or maybe that's not totally true … fortunately fairytales are made to exaggerate a little bit.

Honestly: they biked to Olst - only 25 km further - with the package of apple juice, where their Dutch friend, Lotte, surprised them with a visit while they were putting earth in tires. She came with her not so environmentally friendly 'four wheel vehicle' so she could save the Ecotrippers - and more importantly their tires - a trip from Olst to Enschede with the heavy package. Tine and Evelien secretly gave her the apple juice. Now they -unfortunately- didn't have to drink the half of the five liters themselves before continuing their way. Oef! The Krijnsen family got the message: they had to find something sustainable, typical for them to trade with the apple juice. With a big smile they gave the Ecotrippers their special 'exchange product': the whole Krijnsen family loves a cup of fresh grinded coffee so there they were with a whole bag of these delicious, fairtrade energy bombs – and Evelien just started to like that coffee. Dangerous?

Somebody a 'bakje koffie'?

zaterdag 15 juni 2013

Lekker duurzaam Enschede

Twee weekjes geleden stampten onze benen zich bereidwillig en tevree een weg naar Enschede. Onze laatste stop voor Duitsland. Met het vooruitzicht op het blije weerzien met onze vriendin Lotte – een Hollie waar we enkele mooie Costa Ricaanse avonturen mee beleefd hebben – konden we niet snel genoeg vooruitgaan. Toch nodigde het zonnetje en de mooie omgeving ons uit om af en toe een tussenstop te maken. Op het einde bleek er een knooppunt te ontbreken – slechts de tweede keer tijdens heel onze reis, dus geen reden om je geloof in het knooppuntennetwerk te verliezen – waardoor we maar net op tijd ten huize Krijnsen arriveerden. Lotte zelf was er niet – ze had het ons wel op voorhand gezegd hoor - maar we werden hartelijk ontvangen door haar ouders die zelf ook echte fiets-en reisliefhebbers zijn en ten volle begrepen wat een fietsreiziger nodig heeft.

 


Dankbaar stopten we onze kleren in de wasmachine, namen we een verfrissende douche, genoten van een heerlijke maaltijd en kropen moe maar gelukkig in een echt bed met zachte kussens – heerlijk hoe je die kleine dingen weer meer apprecieert als je ze eventjes moet missen. Lottes papa 'Hans Krijnsen' is trouwens een duurzame kok met een eigen kookatelier waar hij mensen de kneepjes van het vak probeert bij te brengen. Hij kookt thuis bij mensen of verzorgt de catering voor feestjes. Jammer genoeg was er geen kookatelier tijdens ons verblijf. We mochten echter wel van zijn kookkunsten genieten en ontfutselden hem enkele receptjes.


Hans nam ons ook mee naar het Paradijs. Een magische vegetarische eetplek vlakbij hun huis waar hij tien jaar werkte voor hij zijn eigen zaak begon. In de loods van een oude textielfabriek besloot Adriaan Schalken enkele jaren terug zijn droom waar te maken. Hij had iets tegen de wegwerpcultuur, was zelf een kunstenaar en slaagde erin om met allerlei gerecycleerd, tweedehands materiaal en een grote dosis creativiteit een plaats te creëren waar iedereen instant gelukkig van wordt. Er zijn zoveel verborgen hoekjes en kantjes te vinden dat het een ware ontdekkingstocht is om hier te eten. Vijvertjes met vissen en schildpadden, de kinderhoek, een grotje, een boekenruilkast, een hangbrug, en de jungle aan planten – gerecycleerde planten trouwens. Alles bijeen straalde de plaats een grote portie gelukzaligheid uit. En het gaf ons heel wat inspiratie waarmee wij onze dromen alweer een stukje kunnen uitbreiden. 


Dat Enschede meerdere eco-plaatsjes te bieden heeft, hadden we al snel door. We bezochten daar ook de biologische zorgboerderij De Viermarken. Deze op zichzelf staande stichting heeft ongeveer 80 vrijwillige medewerkers die de handen uit de mouwen steken om het terrein van 20 hectare ten volle te benutten. Zo werken ze onder andere met mensen met een beperking en mensen die terug in de maatschappij geïntegreerd moeten worden. De boerderij had heel wat meer in petto dan enkel een 'moestuin' en diertjes. Toen wij – Lotte inclusief - het domein verkenden, viel ons oog op de grote diversiteit die daar rondhangt. Naast het 'échte' boerderijwerk, werkten ze ook met tweedehands hout waarmee enkele houtkunstenaars aan de slag gingen. Zo ontstonden er originele vogelkastjes en plateaus. Ook met schapenwol werd er lustig geknutseld, gebreid en gesponnen. Het eindresultaat stond te blinken in het 'uitstalraam' van het winkeltje dat de Viermarken ook heeft. Elke dag wordt er in een oude steenoven vers brood gebakken. En wij kochten een potje 'aardbeienjam' om de smaakpapillen van Lottes ouders te strelen. 



Na twee weken Nederland, moeten we wel toegeven: onze noorderburen hebben meer natuur en water in hun mars dan we gedacht hadden. En zelfs ons taaltje hebben we flink bijgeschaafd met enkele oerhollandse woorden! Jullie hebben nog een lesje Nederlands Nederlands voor Dummies tegoed van ons.

Doeg!




Delicious sustainable Enschede


Two weeks ago our legs willingly and happily rode themselves to Enschede. Our last stop before Germany. We were looking forward to see our friend Lotte again – a 'Hollie' with who we have had some beautiful Costa Rican adventures – so we couldn't get there fast enough. Still the sun and the beautiful environment invited us to make a stop from time to time. In the end a node ( of the Cycle Node Network) was missing – the second one during our whole trip, so no reason to loose your faith in this cycling network -so that we arrived only just in time at the Krijnsen's house. Lotte herself wasn't home – what she had told us before of course – but her parents welcomed us with open arms. Because they are also bike travelers they knew exactly what we needed.

Greatfully we put our clothes in the washing machine, took a refreshing shower, enjoyed a delicious meal and went tired but happy to a real bed with soft pillows – nice how you appreciate those little things more when you have been missing them for a while. Lotte's dad 'Hans Krijnsen' is a sustainable cook by the way. In his own 'kookatelier' he tries to teach people the fine art of cooking. He cooks at people's houses and does the catering of parties. Sadly there wasn't a cooking workshop during our stay but we did get the chance to enjoy his cooking art and gathered some recipes.



Hans also took us to 'Paradise'. A magical vegetarian restaurant close to their house where he has worked as a chef for ten years before starting his own business. In the hangar of an old textile factory Adriaan Schalken decided a couple of years ago to make his dream come true. This artist had some issues with the throwaway culture we're living in and succeeded to create a place that causes instant hapiness, only by using recycled, second hand materials. There are so many hidden corners that it's a real discovery tour to eat here. Ponds with fishes and turtles, the child corner, a little cave, a book switch closet, a hang bridge and a jungle of plants – recycled plants of course which have grown magically big here. Everything together makes the place spread out some hapiness. It gave us some new inspiration for our own dreams.





That Enschede has more than one ecological spot, we figured out very fast. We also visited an organic care farm 'De Viermarken'. This organisation has approximately 80 volunteers who help to make the terrain of 20 hectares as productive as possible. They work for example with people with a dissability and people who have to be reintegrated in society. The farm has a lot more to offer than only a 'vegetable patch' and some animals. When we – Lotte inclusive- were exploring the domain, our eye fell on the big diversity that was present. Next to the 'real' farming work, they also work with second hand wood which some wood artists change into original bird box and serving trays. Also with the sheep wool they made all kinds of creative things. The end result was sparkling in the 'show room' of the little shop the Viermarken also has. Every day fresh bread is made in an old stone oven. And we bought a jar of 'strawberry jam' to caress the taste buds of Lotte's parents.


After two weeks in the Netherlands, we must admit: our northern neighbours have more nature and water to offer than we thought. And even our language expanded a little bit with some really interesting words! We do owe you a lesson Dutch Dutch for Dummies.

Doeg!

donderdag 13 juni 2013

Fietskeuken

Jaja, fiets en keuken, twee substantieven die je misschien niet direct samen zou plaatsen, maar in Gent doen ze het. Jammer genoeg hadden we het niet zo letterlijk genomen waardoor we de kookkunsten van Floor aan ons voorbij moesten laten gaan onze maagjes zaten al vol met heerlijke vegetarische spaghetti van onze logementverschafster en vriendin Jana. Gelukkig hadden de twintigtal aanwezigen in de oude meubelfabriek het concept wel begrepen en werd er gezellig gesmuld.


Sinds begin dit jaar heeft de vzw Fietskeuken hier een onderkomen gevonden. En blijkbaar niet alleen deze vzw. Ook andere verenigingen hebben hier hun plekje. Dit om leegstand en verkrotting tegen te gaan. Ze huren het lokaal voor een symbolische prijs van 1 euro per jaar.

Celien, één van de oprichtsters van dit leuk initiatief bracht het idee mee uit Wenen. Daar werkte ze tijdens haar erasmusperiode mee als vrijwilliger in the bike kitchen. Ze vond het initiatief zo leuk dat ze besloot om samen met enkele andere fietsliefhebbers, waaronder Sander van Cargo Vélo, in Gent een fietskeuken te starten. Doel: de fiets promoten als sociaal bindmiddel.


Het concept is simpel. Iedere donderdag is het repareerBAar. Van 18u tot 22u is iedereen welkom om aan zijn fiets te komen sleutelen. Alle materiaal is voorhanden om simpele herstellingen aan je fiets te verrichten. Enkel duurdere dingen als een ketting, koop je beter aan en breng je mee. Vrijwilligers – fervente fietsliefhebbers, fietsenmakers,... – staan je bij met raad en … neen, de daad moet je zelf stellen. Het is de bedoeling dat je aan je eigen fiets leert werken zodat wanneer je - zoals onszelve - een fietsreisje wil maken naar Denemarken, je jezelf kan behelpen.


Terwijl iedereen naarstig sleutelt, wordt er een lekker potje gekookt. Gezelligheid troef! Is het eten klaar, schuift wie wil, zijn stoel bij - ons ecotrippend oog viel op stoelen met zittingen gemaakt uit oude fietsbanden. Kostprijs van dit alles? In de fietskeuken werken ze met een vrije bijdrage. Je geeft wat je vindt dat je moet geven. Wij vinden dit alvast een fantastisch initiatief. Wie meer wil weten, neem gerust een kijkje op hun site www.fietskeuken.org. 




Bike kitchen


Yes indeed, bike and kitchen, two substantives you normally would not put together but in Ghent they do it anyway. Unfortunately we hadn't taken the word literally, and so we couldn´t have a taste of Floor's cooking art - our stomachs were already filled by the delicious vegetarian spaghetti of our friend and hostess Jana. Luckily the other attendants in the old furniture factory did get the concept and enjoyed the cosy meal.



Since the beginning of this year the 'Bike Kitchen' has find an undercome in this old building. And they're not alone. Also other associations have their place here. In this way the city wants to counter vacancy and dilapidation. They hire the place for a symbolic price of one euro a year.


Celien, one of the founders of this initiative brought back the idea from Vienna. There she worked as a volunteer in a bike kitchen during her erasmus period. She liked it so much dat she decided to start one in Gent together with some other cycling enthusiasts, including Sander from Cargo Vélo. Their goal: promoting the bike as social binding agent.



The concept is simple. Every Thursday there is a 'repair bar'. From 6pm till 10pm everybody is welcome to tinker with his bike. All material is available so one can do simple repairs on his bike, only expensive things as a chain, you better buy and bring with you. Volunteers - fervent cycle enthusiasts, bycicle repair men,... - help you with word and... No, not with deed. The act you have to do yourself. The intention is to teach you how to fix your bike so that when you - like ourselves - want to do a bike trip to Denmark, you´re not helpless.

While everybody is busy fixing his bike, a delicious meal is prepared. Cosiness before everything! When dinner is ready, whoever wants to eat just takes a chair - our ecotripping eye fell on the chairs with seats made out of recycled tires. Cost price of this all? In the bike kitchen they work with a free contribution. So you give what you want. We are already a big fan of the 'Bike Kitchen'! Let's hope we find some on our way.