woensdag 28 november 2012

Eco-Tippings

Terwijl Mark naarstig blijft doortimmeren en -zagen aan zijn zonnepaneelconstructie, kan Pam haar enthousiasme niet verbergen wanneer ze een onverwachte bloemkool ziet ontspruiten tussen de overvloedige witte kolen die de vorige eigenaar achterliet. De eerste bloemkool werd meteen gevierd en versneden in een smakelijk rijstpannetje in combi met de versgeplukte boontjes.



We vertelden nog niets over het rotsachtige landschap hier. Op het domein van de Tippings maken een giga-ei en oude heks deel uit van het uitzicht. Het lijkt alsof er gebeitel en geklop aan te pas kwam maar enkel moeder natuur stak een handje toe. Gisteren verkenden we trouwens samen met Pam het dorpje Monsanto dat de eretitel 'Aldeia mais portuguesa' - meest Portugese dorp-  kreeg. Waar huizen deel uitmaken van rotsen en rotsen deel uitmaken van huizen -  van bouwacrobaten gesproken.






Ondertussen zijn we ons aan het verdiepen in de jongleertechnieken. Met zelfgemaakte balletjes probeert Pam ons haar circustechnieken bij te brengen. Met oude stofjes - daar zijn we weer met ons recyclageplan - rijst, naald en draad, maak je je eigen gepersonaliseerde balletjes - maak ze wel stevig genoeg, door Eveliens ijverige oefenen moest er al een balletje aan geloven, oeps!





Gisteren werd het kampvuur nog eens aangestoken. Met kastanjes op een stokje gingen we de 'vollemaannacht' in. Een ijzig nachtje trouwens. Vanmorgen werden de eerste vriestemperaturen opgemeten - brrrrr, een echt tentweertje dus. Al helpen onze warmwaterzakken wel om de eerste koudescheuten weg te werken.



Gek eigenlijk hoe snel je bepaalde 'normaalste-zaken-van-de-wereld' plots heel wat meer leert appreciëren hier. Midden in de natuur, zonder elektriciteit, geniet je 100% meer van een warme douche wanneer de generator draaiende is. Lang leve de windmolens en zonnepanelen, ja toch?

maandag 26 november 2012

Thanksgiving in Portugal

We hebben net onze laatste ochtend olijfplukken achter de rug. Samen met onze gastvrouw slaagden we er al tetterend in om nog een drietal bomen leeg te roven alvorens onze oogst naar de molen te brengen. Binnen drie weken is de olijfolie klaar.




Hier in deze streek is het de normaalste zaak van de wereld om je eigen olijfolie te hebben. Maar olie is niet het enige wat je uit deze zwarte vruchtjes kan halen. Uiteraard kan je er ook een lekker aperitiefhapje van maken - wat wel enige vaardigheid vereist want olijven rechtstreeks van de boom zijn echt niet te vreten, geloof ons. Je kan het ook gebruiken als basis voor cosmetica en een Ierse dame wist ons zondag op het Thanksgivingfeest van priester Alan te vertellen dat je er zelfs biodiesel van kan maken - het proberen waard, niet?



Thanksgivingfeest? Ja, Thanksgivingfeest bij Priester Alan, hoofd van de baptistische kerk hier. Een gezapige Amerikaanse man met cowboyhoed die hier in de buurt aan liefdadigheidswerk doet. Op een groot terrein vol olijf- en quintsbomen - één of andere vrucht die je moet koken waarna het de smaak en textuur van appel krijgt. Heerlijk in taarten en andere desserts en dat slaan wij niet af natuurlijk - heeft hij samen met zijn vrouw een soort opvangcentrum voor kinderen met een moeilijke thuissituatie. Daarnaast leidt hij een kerkdienst op zondag . Eén van zijn liefdadigheidsbezigheden is Portugees leren aan de inwijkelingen waar Pam er één van is – nochtans geen baptistische volgeling

Rowan, Pam en Marks zoon met zijn bord vol lekkers

Zondag had hij iedereen uitgenodigd voor een echt Thanksgivingfeest met een overvloed aan kalkoen en mashed potatoes gevolgd door pumpkin pie en nog veel ander lekkers. Hoeveelheden naar Amerikaanse normen – we hadden geen honger meer. Het was een gezellige bende van Portugese lokalen en Engelse inwijkelingen. Leuk om eens mee te maken. Hoogtepunt was de zangstonde van priester Alan en zijn spontaan meezingend Portugees mannenkoor dat uit volle borst ‘ Oh happy day’ meekweelde – het klonk echt goed, we waren onder de indruk.





We hadden ons de avond ervoor voorbereid op de dag door samen met Pam en Mark ons Portugees te oefenen en ik moet zeggen, we beginnen er al iets van te snappen. Het is eigenlijk gewoon een mix van Frans, Spaans met hier en daar een Arabisch-Russisch klinkende klank – niet zo moeilijk dus. We gebruikten de 'gekende' methode van Michel Thomas die ons belooft om in acht uur Portugees te leren. We hebben slechts een klein uurtje deelgenomen aan de lessen maar we zijn toch al iets wijzer geworden – Verdadeiro!

zaterdag 24 november 2012

Bij de Tippings

Met een kaarsvlam als enige lichtbron proberen we ons Portugees avontuur neer te pennen – eco all the way. Het lijkt wel of we telkens bij mensen neerstrijken die stiekem proberen weg te kruipen uit ‘onze maatschappij’ om op hun manier een vrijer leven uit te bouwen richting meer natuur en minder vastgeroeste regeltjes.



Pam en Mark kwamen eerder bij toeval in Portugal terecht. Het Engelse koppel besloot vorig jaar samen met hun zoon de Workaway-toer op te gaan. Gedaan met hun job, op zoek naar nieuwe uitdagingen. Net zoals ons gingen ze werken bij mensen in ruil voor kost en inwoon. Ze gingen olijven plukken in Italië, op huizen passen in Spanje,…

Uiteindelijk belandden ze in Centraal-Portugal waar ze een stuk land kochten. Bij ons zijn ze onbetaalbaar de stukken grond van om en bij de drie hectare. Hier lijkt alles nog mogelijk. Ze vonden zo’n stuk land en besloten onmiddellijk om het domein te kopen. Zonder elektriciteit maar met een tuin vol rijkdommen hebben ze na drie maanden al hopen werk verzet. 

De omgeving is wat je kan noemen een soort niemandsland, onbewerkte savanneachtige landschappen zoefden voorbij toen we naar hier kwamen – Tine ondervond het aan de lijve achteraan al hobbelend in de Landrover, niet echt ecologisch, maar op dit ongegonnen terrein is zo’n wagen nog enigszins te verantwoorden. Na enige verwarring – Pam stuurde ons dat ze ons om 14u zou oppikken in ’t stad maar dook pas een klein uurtje later op - bleek dat Portugal een uurtje later leeft dan ons. Wij vielen helemaal uit de lucht.



In onze groene legertent – met heerlijke matras en een stapels dekens moeten we bekennen - is het kampeergevoel weer helemaal opgeflakkerd. Voor anderen lijkt het misschien primitief maar ontwaken met de frisse geur van olijfbomen en andere groenigheden is een rijkdom. Ons gastgezin heeft ons voorzien van een comfortabele hangmat om in te luieren en een privé-droogtoilet achter onze tent – en neen, het stinkt niet. Het gebeuren brengt ons dichter bij elkaar, we hebben nog nooit zoveel gedeeld als nu.


Waren we enkele maanden later aangespoeld, hadden we wellicht in een tipi geslapen. Pam en Mark willen hier een kleinschalige tipicamping neerplanten, geïnspireerd door een Workaway-ervaring. Dat is waar het volgens ons en onze hosts om draait : het uitwisselen van ervaringen en ideeën en het beste in elkaar naar boven halen.

De voorbije dagen hielpen we bij het leeghalen van enkele van de 270 olijfbomen – je kan ons bijna ervaren olijfplukkers noemen, we hebben zelfs een heus (o)lijflied. Samen met Pam en Rowan regen we de zwarte mediterraanse oliebommetjes van hun takken. Ondertussen ligt er een halve ton klaar om naar de molen te gaan.


Mark ontfermde zich over de installatie van hun zonnepanelen. Binnenkort is het gedaan met het zich behelpen met generatoren en batterijen en kunnen ze zich voorzien van schone energie. Vijf tot de nok gevulde waterputten zorgen voor de nodige watervoorziening voor het drietal . Ondertussen heeft de handige Harry van het gezin het al voor elkaar gekregen dat er warm water uit de douchekop stroomt – fioew,  ontsnapt aan de koude douche…

Até logo!

donderdag 22 november 2012

Ecotrippers en route

Jullie vragen zich waarschijnlijk af waar wij ecotrippers de laatste dagen hebben uitgehangen. Wel, we zijn enkele dagen en route geweest naar Portugal. Na een blitsbezoek aan Valencia belandden we in de Spaanse metropool Madrid van waaruit we richting Salamanca gingen om dan uiteindelijk te belanden waar we nu zijn: bij Pam en Mark in Pedrogao De Sao Pedro.

Hoedadde?

Eigenlijk gingen we in Valencia meewerken aan een earthship maar het Spaanse mañanagevoel speelde ons parten. Na een hele resem enthousiaste mails van onze contactpersoon bij Earthship Spain bleek het boeltje toch niet door te gaan. Nu ja, ons enthousiasme om mee te werken aan een earthship is allesbehalve gedaald. We gaan er alles aan doen om jullie de komende maanden de nodige ecologische bouwtips te geven en om toch nog aan zo’n earthship mee te werken. Alvast bedankt voor jullie geduld.

En de stad van de appelsienen, Valencia, heeft nog altijd een warm plekje in Tines hart na het Erasmusavontuur, het was zeker geen verloren tijd.

Aangezien we dus enkele dagen op onszelf aangewezen waren, op de weg naar ons nieuwe gastgezin, was het onze beurt om het ecologisch leven en koken zelf te ervaren. Alleen…
In onze hostels deden onze ogen pijn bij het zien van één vuilbak die zowel etensresten als plastic en papier als een slokop binnenwerkten. Met kippen in de tuin en een recycleermentaliteit zouden deze hostels bergen afval kunnen besparen. Plastic borden, bekers en bestek werden aan de lopende band (mis)gebruikt. Als welwillende wereldverbeteraars gingen wij op zoek naar de bioshop in ’t stad en zorgden we voor een ecologisch slaatje.




Na Valencia trokken we met 'Blablacar' naar Madrid. Blablacar is een slimme naam voor een carpoolsysteem. En meteen ook weet je waar het over gaat: een auto delen heeft meer dan enkel een eco- en geldvoordeel, met 'blabla' wordt meteen de juiste toon gezet. Een vijfkoppige autorit zorgde voor de nodige sfeer. Het systeem blijkt nogal populair in Spanje. Het liften daarentegen was geen overweldigend succes. Hoewel dat wellicht grotendeels lag aan de voor lifters ontoegankelijke uitwegen uit Madrid.




Nu ja, gelukkig vonden we een goedkope bus richting Salamanca, van waaruit we de volgende dag een bus naar de grens van Spanje en Portugal namen. En hij stopte letterlijk op twintig meter van de grens, dus waren het onze eigen voeten die ons Portugal binnendroegen. Daar begonnen we dan weer met een nieuwe portie liftmoed. Met drie hulpvaardige chauffeurs bereikten we Castelo Branco. Aangezien ons Portugees nog een flinke oefenbeurt nodig heeft, leerden de twee Portugese zakenmannen ons de eerste woordjes. Ondanks onze stop aan een verlaten tankstation - Portugese snelwegen zijn niet te vergelijken met de Belgische drukte, slechts om de vijf minuten zagen we een auto passeren - arriveerden we vlotjes op onze bestemming.

Bom dia!

 

zaterdag 17 november 2012

Acht toppers om je vrijwilligerskuiten voor in te smeren

Het lijkt misschien - af en toe - alsof we hier enkel uitstapjes maken en lekker eten. Mispoes. De reden waarom we niet elke keer onze 'werkervaringen' neertypen op onze blog heeft een logische verklaring. 

We zijn op pad sinds 27 september. Op dat moment lag niet enkel bij ons de herfst en winter op de loer, maar ook in Zuid-Europa worden de nodige voorbereidingen getroffen. Met hout verwarmt iedere ecomens zich. Met stront/compost wordt de grond bedekt om klaargestoomd te worden voor de winter. 'Gebloeide' bomen moeten gesnoeid worden. Enzovoort. Je merkt het al: als wij telkens op onze smakelijke manier zouden vertellen over onze werkavonturen, zou er wel eens slijt durven komen op ons concept. En laat slijt nu het laatste zijn waar wij zin in hebben.

Om jullie toch een idee te geven over onze vrijwilligerstaken, hebben we een top acht bijeengeklutst - omdat er al genoeg 'top tienen' op de wereld rondvliegen - acht toppers om je vrijwilligerskuiten voor in te smeren.

De volgorde klopt min of meer, maar laat ons vooral focussen op de inhoud.
  1. Houtstapelen verdient een gouden medaille. Elk gezin waar we terechtkwamen verwarmde zichzelf met - welgevormde of vol uitstekels zittende - houtblokken. 
  2. Stront scheppen: wij laten geen ene hoop ongeroerd. Met ons in de buurt heb je gegarandeerd stront aan je knikker - en in je tuin als het eventjes goed loopt!
  3. Snoeien, snoeiafval opruimen: om de weelderige boomgroei een beetje in te tomen. 
  4. Koken - nog meer uitleg nodig? Niet enkel omdat het moet, wél omdat we volop lekkere receptjes aan het verzamelen zijn. Laat die biomaag van jou niet langer knorren: onze receptjespagina is dé oplossing.
  5. Onkruid wieden ... a never ending story
  6. Plukken: van appel tot paddenstoel. Zelfs een olijf blijft niet langer ongezien in de boom hangen. 
  7. Kuisvrouw: met borstel en vod, maken we van jullie huis en tuin een schoon genot - maar aanzie dit niet als een sollicitatie, begot! 
  8. Kippen pluimen. Als ware ecofans lag dat uiteraard nogal gevoelig. Maar de filosofie erachter, kunnen we best pruimen! Als diehard ecoman is Wouter, remember van La Tanière des Lutins , er rotsvast van overtuigd dat áls je vlees wil eten, je dan helemaal zelf moet instaan voor het welbehagen van de beestjes en voor de slachting ervan. Op die manier weet je één, wat je op je bord krijgt en twee dat de vleesjes die op je bord liggen een mooi leven achter de rug hebben en niet ergens op industriële wijze gekweekt en gevild werden.



dinsdag 13 november 2012

Biologische olijvenoogst


 From olive to oil: only two letters different, but a whole proces in between! 

We hebben vandaag bomen gekamd - excuseer? Ja, echte bomen gekamd. Niet geborsteld of gekleurd. Enkel gekamd. De blaadjes van de bomen waren als (on)zachte haren, terwijl de olijven vergelijkbaar waren met hardnekkige 'knobbels' of luizen die zich vastzetten in het bladergewas. 



En op deze olijven mogen we écht het label bio plakken: niet enkel omwille van de natuurpracht en praal hier, maar wel en vooral omdat het land van Maria en Mathieu ondertussen 17 jaar pesticidevrij is. En volgens de Spaanse wet mag je het label 'bio' pas plakken op je oogst als je land maar liefst 16 jaar pesticidevrij is. Dus zowel legaal als proefondervindelijk kunnen wij hier spreken over 'bio-olijven'.

 
Zelfs de pas geplante boompjes geven al heel wat olijven

Een dagje olijven plukken, zorgt er trouwens voor dat je handen 's avonds poedelzacht zijn. Je zou voor minder de boom in kruipen en olijven wrijven. Vandaag brachten we onze oogst bij de 'perser'. Benieuwd hoeveel liter olijfolie er uit zo'n 200 kilogram olijven zullen vloeien.



Op de meeste plaatsen in Spanje waar de hitte en droogte voorbije twee jaar enorm waren, groeiden er dit jaar echter weinig olijven. M en M hebben door hun rijkdom aan water meer geluk gehad. Aangezien ze op slechts enkele honderden meter van de grootste rivier van Spanje wonen, de Ebro, kunnen ze via hun ingenieus uitgewerkt watersysteem, hun tuin voorzien van voldoende 'vochtigheid'. Daarenboven maken ze gebruik van technologie die zorgt voor gestructureerd, gevitaliseerd water. Het zorgt ervoor dat de 'natuurlijke beweging van water' terug wordt hersteld. Elke porie in ons lichaam zwemt ondertussen in dit water. Moeilijk om te zeggen of we ons nu echt 'anders' voelen, maar dat het water hier smaakt, dat kunnen we alletwee luidkeels beamen.



Naast de waterspoeling die we onszelf geven, proberen we ook ons innerlijke lichaam te zuiveren. Met citroenmelisse, (chocolade)munt, gember en andere tuinverse kruiden maken we dagelijks onze thee. Tine is een echte theefanaat geworden, Eveliens schepje honing in de thee is ondertussen achterwege gelaten. Dus we durven zeggen dat je de versheid écht SMAAKT - en daar zijn we dan weer met onze smaakpapillen. Wij, als goeddoorvoede wezentjes, kunnen het maar niet achterwege laten. 







zondag 11 november 2012

Geprikkelde smaakpapillen op een bedje van natuurschoon

Met John Denvers muzikale noten in al onze hoofden bolden we gisteren de bergen door. Na een memorabele uitstap naar 'de Spaanse Grand Canyon' genoten we elk op ons eigen ritme van de terugweg naar Miravet. 



Siurana was het plaatsje waar we met open mond – en geest – van het natuurlijke spektakel proefden. Maria en Mathieu wilden ons – als zelfverklaarde ecofans – dit hemels stukje aarde niet onthouden. En, ondanks Eveliens autozieke lijf – een soort rebelse neiging van mijn lichaam om me los te wrikken uit onze olieafhankelijkheid? – kwam de natuurvrolijkheid snel bovendrijven. Het gevoel van gelukzaligheid gewoon door iets dat zo onontgonnen is, is moeilijk neer te schrijven. Zelfs foto's brengen niet naar boven wat zoiets met je doet. 




Daarnaast hebben we gisteren ook enkele supermarktbezoekjes afgelegd. Door zo bewust bezig te zijn met ecologie en alles wat daarrond hangt, kunnen we het niet laten om in ieders kar een blik te werpen. We blijken bijna een afkeurende vinger in onze hersens opgeslagen te hebben. De zakken chips en frisdrankflessen die voorbij de kassascanner vluchten, lijken eindeloos. Die druiven, bevatten die niet te veel pesticiden? Zoveel verpakking, is dat wel nodig? Maar hé, ook wij kopen industrieel ontworpen en verpakte voedingsmiddelen. Hoe kan je ook anders – denken wij dan. 

We hebben ondertussen wel ruimschoots gemerkt dat een tuin heel wat minder plastic en industriële toevoegsels met zich kan meebrengen. De paprika's die wij plukten waren misschien iets kleiner en hebben niet allemaal dezelfde vorm of kleur, maar de smaak was puur. Zelfs appels met bulten en kleine gaatjes, die het bezoek van een made verraden, smaakten nog steeds naar appel. De opgeblonken fruitstukken en groentjes lachen uitnodigend naar supermarktklanten, maar we weten niet altijd welke weg daarvoor afgelegd is.



Voor we helemaal vastzitten in dat dogmatisch 'vingertje wijzen', willen we vooral omschrijven wat we zelf meemaken en ervaren. 

Op dit moment blijken eetgewoontes een grote hap uit onze ecotripping-schrijfsels in te nemen. Hier in Miravet – en geloof ons, ook op alle andere plaatsen – worden onze smaakpapillen geprikkeld alsof ze jaren opgesloten zaten in een muf hokje en enkel gevoed werden met bekende en typische voedingsmiddelen – mama, dit is géén aanval op je kookkunsten! Vanmiddag werd een échte Spaanse paella bereid, door een Nederlands-Surinaamse kok. De mengeling van zeevruchten, visbouillon, rijst en tomaten maakte onze maagjes week. Op dagen zoals deze zou je eindeloos in de pot willen roeren en willen luisteren naar het knetteren van de inktvisstukjes en de Spaans gerijpte olijfolie. En dan was er nog Javier, de Spaanse gitaargekke vriend van Maria en Mathieu. De tafel werd omringd door een cultuurmengeling om u tegen te zeggen: Nederland, België, Suriname, Taiwan, Engeland, Spanje en Colombia waren vertegenwoordigd.





En niet enkel die verschillende culturen verrijken onze geesten. Onze gastvrouw wijdde ons vrijdagavond in, in haar wereld van meditatie en spiritueel omgaan met mens en natuur. We hebben nog een beetje oefening en concentratie nodig, maar de spirit was er. De 'Flower of life', een soort mandala, die we daarna inkleurden, bezorgde ons een moment van innerlijke rust. Het was een manier om onze hoofden – vol ecologische broedsels- even helemaal leeg te maken en de creativiteit in ons los te laten. Die avond sloten we alweer af met een tevreden maag in combinatie met een moegekletste tong. 


Buenas noches.

vrijdag 9 november 2012

Fawaka?

Fawaka. Een Surinaams-Nederlands koppel met spirituele neus voor de natuur We zijn in Miravet, een stukje ongetemd Spaans grondgebied vlakbij de Ebro. Na  drie dagen zijn we nog steeds aan het bijleren over het rijkelijk gevulde, ecologische leven van Maria en Mathieu. Ze geloven beide met heel hun hart in de connectie tussen mens en natuur. Het is hier dan ook een dierenparadijs waar elk beestje zijn eigen plekje heeft - zelfs Evelien voelt zich al helemaal thuis.




Het koppel is Nederlandstalig, maar Mathieu zijn roots liggen in een stukje Zuid-Amerikaanse vrolijkheid: Suriname – Eveliens Witte Kip-tijden drijven weer naar boven. Fawaka? De afkomst van onze gastheer is moeilijk te negeren.  Zowel aan zijn kookkunsten als aan zijn vriendschap met Coco, de ara, merk je dat de tropen heel wat sporen nagelaten hebben in zijn leven – net zoals de paddenstoelen onder de oude vijgenboom hier hun sporen nalaten. De pretlichtjes in zijn ogen wanneer hij ons vertelt over zijn kleurrijke thuisland, zijn onmogelijk te weerstaan. 

Paddenstoelen onder de oude vijgenboom

Het lijkt voor jullie misschien een beetje vreemd dat we, tot nu toe, geen enkel Spaans gastgezin gehad hebben. Geloof ons, we hebben ons best gedaan maar op de één of andere manier moeten wij er voor hen schrikwekkend uitzien want we hebben bitter weinig reactie gekregen – zou het aan onze bleekscheetlook liggen? Of zijn het onze shorts? Maar niet getreurd, we hebben onze Spaanse tongslag al kunnen oefenen want ons gastgezin is goed geïntegreerd. Na veertien jaar voelen ze zich hier helemaal thuis en wij voelen ons wel degelijk in Spanje.

We worden hier bijna om de oren geslagen met granaatappels, sinaasappels, olijven, peper, paddenstoelen en ‘kruidige groenten’. Op een spirituele manier koesteren Maria en Mathieu elk klein en groot natuurverschijnsel. En ons dagelijks voedsel is een biologische bom aan natuurlekkernijen. Industrieel gefabriceerd voedsel laten de twee zoveel mogelijk links liggen. Maria – en wij ook een beetje - heeft het getroffen met haar man die ons elke avond een smaaksensatie weet voor te schotelen – don’t worry, Tine houdt haar ogen, oren en mond goed open. Hou de receptenpagina maar in het oog de komende week.

Evelien bij de peperbollen

Wij werden ondertussen geïnspireerd door hun spirituele omgang met voedsel en dieren. We proberen hun ‘fruitdieet’ toe te passen: ’s ochtends eten we enkel vers fruit en noten. Wat een radicale ommeslag is na rijkelijk gevulde mueslikommen, ‘jambesmeerde’ boterhammen, stiekeme chocolaatjes, … Maar we doen ons best - alles voor de gezondheid hé. 

De grote stoof in de bijkeuken – waar de honden en katten zich kunnen uitleven – zorgt voor de verwarming van het huis. Via een vernuftig systeem wordt water opgewarmd door de kachel en het hele huis rondgestuurd. Ze hebben gewone radiatoren maar het water dat door de buizen stroomt, wordt verwarmd door hout. Bovendien kan op dit prachtige meubelstuk ook ‘gekookt’ worden en mits enige kennis van zaken kan je er zelfs je brood en koekjes in bakken. De dieren genieten ervan en wij dus ook!


Schoonheid in combinatie met ecologisch leven is een andere spirituele eigenschap waar ze aan vasthouden. Waarom zouden die twee niet te combineren zijn? In de tuin speelt Mozart – een onderzoek zou uitgewezen hebben dat klassieke muziek de groei van je planten stimuleert. Of het echt helpt, weten we niet maar dat alles hier in bloei staat, dat kunnen we wel beamen. Mozart zou ook de creativiteit stimuleren – daarom heeft Tine de gitaar bovengehaald, je weet maar nooit dat ze een verlichtend moment heeft.

Adeo

woensdag 7 november 2012

Reedbed, the (re)cycle of water

Reedbed, the recycle of water
Een informatief filmpje over het rietbed, een ecologische techniek om afvalwater te zuiveren.

David Crucefix onze Engelse host van Can Torras vertelt jullie hoe dit grijswatersysteem in elkaar zit. Samen met zijn gezin woont hij in de bergen van Girona. Op het platteland is het daar de gewoonte om vuil water op te vangen in de septische tank en dan langzaamaan in de grond te laten sijpelen. Op die manier verlies je de voedingsstoffen die in het water zitten en kan je het water niet opnieuw gebruiken wat slecht is voor het milieu. Het rietbed is een manier om dit water te recycleren...